PlanetP # สถานีเพลงสากล .............................................................. เพลงร่วมสมัย

Tags:  Adult ๐ Alternative ๐ Contemporary ๐ Indie ๐ Favorite ๐ Hits

ร้อยกระบวนสำนวนไทย (๔)

ตำน้ำพริกละลายในแม่น้ำ

เผ็ดจะนำรสได้อย่างไรหนอ

เปรียบงานนิดคิดเสียเพลินจนเกินพอ

เขาเยินยอจ่ายไม่ยั้งหวังคำชม

เอาเนื้อหนูปะเนื้อช้างหวังเอาหน้า

กับมหาเศรษฐีมีเงินถม

เจียดสินทรัพย์อย่างโก้แท้โง่งม

เราล่มจมเขามากเพิ่มแค่นิดเดียว

หวังงานใหญ่อย่าลองเล่นเช่นยาจก

กุ้งฝอยตกปลากะพงคงเสียเที่ยว

ลงทุนน้อยกำไรมากยากนักเชียว

กว่าขับเคี่ยว กว่าได้การ นานนานที

ไม่เห็นน้ำด่วนไปตัดกระบอก

อาจเสียดยอกทุกข์ทนรนหาที่

ยังไม่ถึงเวลาค่าควรมี

ด่วนทำไปก็เปล่าปลี้มีแต่เปลือง

เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้างเอาอย่างเขา

เที่ยวเกลือกกลั้วมัวเมาไม่เข้าเรื่อง

เขามั่งมี เรามีมั่ง ตั้งตาเคือง

เลียนแบบความฟุ้งเฟื่องเซื่องเซื่องไป

กินข้าวร้อน นอนตื่นสายอย่างนายเหนือ

รักสบายอยู่ทุกเมื่อน่าเบื่อไหม

ทุกงานทำก็ฝืนทำเพราะจำใจ

เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ งอมือตีน

คอยผัดวันประกันพรุ่งมุ่งผัดผ่อน

ต้องเดือดร้อนเพราะพาทีไม่มีศีล

ใครจะรอต่อให้แน่แม้ปวีน

ยากป่ายปีนความสำเร็จเสร็จทันกาล

ปากเป็นเอก เลขเป็นโท โวหารเปรียบ

ยกทำเนียบวิทยามหาศาล

ยังเป็นรองร้อยรสพจมาน

ที่ขับขานออกไปให้คนยิน

อุปมาขุมคลังแห่งความรู้

ถ้าเก็บอยู่มีแค่ไหนเหมือนไร้สิ้น

ต่อแสดงให้เห็นเป็นอาจิณ

จึงแถวถิ่นปัญญาบ่าไหลไป
เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด

หมายชี้ชัดพัฒนาการอันยิ่งใหญ่

ครั้งบุร่ำโบราณเห็นการณ์ไกล

รังสรรค์ไว้เพื่อรุ่นหลังรังสรรค์ตาม

หวานเป็นลม ขมเป็นยา อาหารจิต

อย่าด่วนคิดไขว้เขวจนเข็ดขาม

เปรียบปากหวานออดอ้อนอาจซ่อนทราม

ที่ป้องปรามมักจะขมด้วยคมคำ

ลงเรือแป๊ะ ตามใจแป๊ะ ท่านแนะว่า

อยู่ภายใต้บัญชาอย่าเหยียบย่ำ

ทุกคำสั่งมีไว้ให้คนทำ

ถึงจะขาวหรือดำต้องจำทน

บทกวี ๐ โลกสีขาว..ของหนู

 โลกสีขาวของหนูอยู่ที่ไหน มันอยู่ในกระดาษวาดเขียนหนู หรืออยู่ในชอล์คที่ถือในมือครู หรือเป็นเพียงคำหรูหรูหนูเคยฟัง โลกสีขาวอยู่ไหนหนูไม่เห็น ตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่เห็นหวัง เห็นแต่รอยขาดวิ่นอันภินท์พัง กับคราบอันเกรอะกรังประดังประเด ลับแววตาฝ่าสายลมจนคมกริบ เพ่งกระพริบตามทางไม่ห่างเห โลกวิมุติทรุดซวนแกมรวนเร เหมือนพ่ายพับกับเสน่ห์แห่งโลกีย์ โลกสีขาวจึงวันนี้กลายสีหม่น ฉาบทะเลผู้คนอยู่ทุกที่ เกลื่อนความหมองนองน้ำตาล้นราคี เปล่งประกายความดีด้วยสีดำ เหมือนไฟไหม้ฟ้าหม่นจนโลกมืด ม่านเทาทึมขึงพืดยังมิหนำ กาลกิณีผีร้ายร่ายระบำ เข้าเหยียบย่ำทำร้ายแต่วัยเยาว์

บทกวี ๐ บานประตู ๐

บานประตูมีไว้ให้เปิดกว้าง 

ใช่แค่เพียงอำพรางซ่อนบางสิ่ง 

หรือจำนนพ่ายแพ้อย่างแท้จริง 

จึงปิดตายไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น 

บานประตูมีไว้ใช่แค่แง้ม 

หากยังถูกแต่งแต้มด้วยสีสรรพ์ 

ที่รอการเปิดไขใช่ทางตัน 

แต่คือก้าวสำคัญสู่โลกงาม 

ถึงรั้วหนากล้าแกร่งกำแพงกั้น 

ก็ไม่อาจหยุดฝันอันไหวหวาม 

เพราะหัวใจนักสู้ทุกผู้นาม 

ไม่เคยหยุดติดตามหาตัวตน

 

ตราบรำเพยแห่งสายลมยังพรมพัด 

ไม้ยังผลัดใบบังยังร่วงหล่น 

กระแสแห่งศักดิ์ศรีเสรีชน 

ย่อมว่ายวนรี่ไหลในสำนึก

ร้อยรสบทกวี ๐ เปลี่ยน ๐

เปลี่ยนถูกให้เป็นผิด

เปลี่ยนยาพิษเป็นอาหาร

เปลี่ยนดีเป็นดิบด้าน

เปลี่ยนนรกานต์เป็นธรรมา

เปลียนธุลีให้มีศักดิ์

เปลี่ยนความรักเป็นคลั่งบ้า

เปลี่ยนชั่วเป็นวิชา

เปลี่ยนศรัทธาเป็นอาจม

เปลี่ยนแผ่นดินเป็นสินทรัพย์

เปลี่ยนสรรพสัตว์ให้ขื่นขม

เปลี่ยนยิ้มใสให้ตรอมตรม

เปลี่ยนโลกกลมเป็นโลกกิน

เปลี่ยนสะคราญเป็นโสโครก

เปลี่ยนโลกงามให้ทรามสิ้น

เปลี่ยนความหวังให้พังภินท์

เปลี่ยนร่มเย็นเป็นร้อนร้าว

ฤาถึงคราฟ้าเปลี่ยนสี

อเวจีจึงกล้ากร้าว

เด็ดดึงถึงดวงดาว

แสยะยิ้มเพลินฉิมพลี...ฯ

(๑) นกแสงตะวัน

ฤดูหนาวปีนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน ยาวนานเสียจนท้องทุ่งเขียวขจีอันเป็นถิ่นที่อยู่ของสัตว์นานาชนิดต้อง เปลี่ยนแปลงไป ทุกหนทุกแห่งกลับกลายเป็นสีขาวโพลนของหิมะ ที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้น แผ่คลุมความหนาวเย็นอันร้ายกาจกินอาณาบริเวณไปไกลแสนไกล
สัตว์ต่าง ๆ พากันอพยพหนีหนาวไปจนสิ้น บ้างที่หนีหนาวไม่ทันก็ค่อย ๆ ทยอยล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ส่วนที่เหลืออยู่ก็อ่อนล้าโรยแรงลงไปทุกที แม้แต่นกอินทรี ผู้ได้ชื่อว่า ราชาแห่งท้องทุ่งกว้าง ก็ยังทนท้าความหนาวเย็นไม่ไหว จำยอมละทิ้งความหยิ่งผยอง ทิ้งตัวจากยอดไม้ลงมานอนฟุบอยู่กับกองหิมะอย่างสิ้นเรี่ยวแรง
         ห่างออกไปตรงชายเนิน นกแซงแซวกับนกกาเหว่านอนทอดตัวนิ่งอยู่ใกล้ ๆ กัน ไม่มีใครรู้ว่านกทั้งสองเพียงแค่สลบไสลหรือลาจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ก็นั่นแหละ.. ถึงยังมีชีวิตอยู่ก็คงยากที่จะหาความช่วยเหลือจากใครได้ เพราะในยามนี้ ทุกชีวิตล้วนตกอยู่ในสภาพเดียวกันทั้งนั้น หนาว..เหนื่อย..และหิว สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ ประคองชีวิตให้รอด เพื่อรอให้ฤดูหนาวอันทารุณนี้ได้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว
        เจ้านกแสงตะวันมองความเป็นไปบนท้องทุ่งกว้างแห่งนี้ด้วยความเศร้าใจ มันรู้สึกสงสารเพื่อนนกที่กำลังถูกทำร้ายจากความหนาวเย็นเป็นยิ่งนัก ตัวมันเองโชคดีที่ทิ้งถิ่นไปหากินทางใต้เสียนาน โดยไม่ทันล่วงรู้มาก่อนว่าจะกลับมาเจอสภาพอากาศเลวร้ายเช่นนี้เข้า ในตอนแรก มันตั้งใจจะบินผ่านเลยไปเหมือนกับเพื่อน ๆ ของมัน แต่เมื่อเหลือบเห็นเป็ดป่าฝูงหนึ่งกำลังดิ้นกระเสือกกระสนอยู่เหนือผิวน้ำ ที่กำลังแข็งตัวอยู่เบื้องล่าง หมายที่จะโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างสิ้นหวัง มันจึงตัดสินใจบินแยกจากฝูงลงมาเกาะบนยอดไม้บริเวณนั้น และเพียงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ นกแสงตะวันก็พอจะคาดเดาได้ว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในทุ่งกว้างแห่งนี้ ร้ายแรงเกินกว่าที่มันจะนิ่งเฉยอยู่ได้


        "นี่ถ้าไม่มีใครทำอะไรสักอย่างละก็ คงไม่มีใครเหลือรอดไปแน่ ๆ" นกแสงตะวันคิด พลางขยับปีกอย่างไม่สบายใจที่เห็นเพื่อนนกหลายต่อหลายตัวนอนขดกายอยู่ทาม กลางกองหิมะ ขณะที่ตัวเองยังแข็งแรงพอที่จะเกาะคอนบนยอดไม้อยู่เพียงลำพัง
นกแสงตะวันขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงโผลงมาหานกนางแอ่นตัวหนึ่งที่กำลังกระถดตัวเข้าหาที่กำบังใต้โคนไม้ที่ มันเกาะอยู่ มันกางปีกโอบคลุมตัวนกนางแอ่น ให้ความอบอุ่นอยู่ชั่วขณะ แล้วเอ่ยถามว่า มีหนทางใดที่มันพอจะช่วยเหลือเพื่อน ๆ ได้บ้าง

        "ฉันก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก" นกนางแอ่นขยับตัวพลางตอบอย่างอ่อนแรง " แต่เคยได้ยินนกอินทรีเขาว่า พอมีทางอยู่เหมือนกัน ถ้ามีใครสามารถบินขึ้นไปเอาเปลวไฟจากดวงอาทิตย์มาได้ แต่ใครจะกล้า..ใครล่ะจะมีแรงพอที่จะบินได้สูงขนาดนั้น" นกนางแอ่นรำพึงด้วยความรู้สึกท้อแท้

เอาละ ๆ ทำใจดี ๆ เข้าไว้ เดี๋ยวฉันจะลองไปถามนกอินทรีเขาดูอีกที รักษาเนื้อ รักษาตัวให้ดีนะ นกนางแอ่น ยังไง ๆ มันก็ไม่มีทางเลวร้ายไปกว่านี้แล้วละ" นกแสงตะวันปลอบ ก่อนโผไปหานกอินทรีที่นอนอยู่ไม่ไกลนัก

๐ ขอสันติผลิบานตระการหล้า ๐

ขอสันติผลิบานตระการหล้า

ขอเมตตากระอวลไอแผ่ไพศาล

ขอความรักแรเงาเคล้าดวงมาน

ขอสายธารแห่งน้ำใจไหลเรื่อยริน

ขอทุกข์ยากขวากหนามสยามรัฐ

เคียวสายลมพรมพัดวิบัติสิ้น

ขอไพร่ฟ้าหน้าหมองของแผ่นดิน

จงมีกินมีค่าประสาคน

ขอความต่างจะอย่่างไรเหมือนไม่ต่าง

ไม่ทิ้งขว้างขอบเขตของเหตุผล

ขอทุกข์เข็ญแค้นคาตำตาตน

อย่ามาเยือนแย้มให้ยลกันอีกเลย

ขอความดีคือความหวังคนทั้งโลก

รับสุขโศกโชคชตาอย่างผ่าเผย

ขอนิยามคำว่า “เพื่อน” เหมือนอย่างเคย

ยามเอื้อนเอ่ยอย่าหวานปากถากด้วยตา

สารคดีเด็ก (๑) พระอาทิตย์แสนดี

เราทุกคนต่างมีพ่อมีแม่
สัตว์ทุกตัว ต้นไม้ทุกต้น
ต่างก็มีพ่อ มีแม่เหมือนกับเรา
พ่อแม่ คือผู้ที่ทำให้เราเกิดมา
ท่านเลี้ยงดูเรา ให้ความอบอุ่นแก่เรา
แม้แต่โลกที่เราอยู่อาศัยก็มีพ่อแม่
พ่อแม่ของโลกคือ พระอาทิตย์

ทุกทุกเช้า...
พระอาทิตย์จะนำความร้อนและแสงสว่างมาปลุกโลก
ปลุกต้นไม้ให้คลี่ใบบานออกรับแสง
ปลุกฝูงนกกาให้บินออกจากรังไปหากิน
คนและสัตว์ต่างก็พากันตื่นจากหลับ

ทุกชีวิตบนโลกต่างต้องพึ่งพาแสงอาทิตย์
หรือแสงแดดเพื่อการมีชีวิตอยู่ทั้งนั้น
ต้นไม้ต้องการแสงแดดในการสร้างอาหารเลี้ยงตัวเองให้เจริญเติบโต
ก่อนที่จะถูกสัตว์กินพืชกัดกินเป็นอาหารอีกที
แล้วสัตว์กินพืชก็กลายเป็นอาหารของสัตว์กินเนื้อและคนเราอีกต่อหนึ่ง

น้ำเค็มในทะเลและมหาสมุทร
ก็ต้องการความร้อนจากดวงอาทิตย์
เพื่อทำให้ตัวเองกลายเป็นน้ำจืด
ทุกทุกวัน แสงอาทิตย์จะทำให้น้ำตามที่ต่างต่างระเหยกลายเป็นไอลอยขึ้นไปบนฟ้า
แล้วจับกลุ่มรวมกันเป็นก้อนเมฆ
ก่อนที่จะตกลงมาเป็นฝน
เป็นน้ำจืดให้คน สัตว์ ต้นไม้ ได้กินได้ใช้

พระอาทิตย์มีชื่อเรียกหลายชื่อ
บางทีเรียกว่า ดวงอาทิตย์
บางทีก็เรียกว่า ตะวัน
ซึ่งมาจากคำเดิมว่า ตา – วัน
เราเห็นพระอาทิตย์ขึ้นทางขอบฟ้าด้านหนึ่ง
และตกอีกด้านหนึ่ง ตรงที่เดิมทุกวัน
เราจึงเรียกขอบฟ้าด้านที่พระอาทิตย์โผล่ออกมาว่า ทิศตะวันออก
และเรียกขอบฟ้าด้านที่พระอาทิตย์ตกว่า ทิศตะวันตก

๐ แค่กรวดเม็ดหนึ่ง ๐

กูก็แค่กรวดเม็ดหนึ่ง

ซึ่งปริแยกแตกจากภูผา

จองจำเนิ่นผ่านกาลเวลา

ปรารถนาใดใดไป่มี

วันหนึ่งฟ้าอับดาวก็กราวก้อง

กู่ร้องฝนฟ้าอึงมี่

เพิงผาพลันพ่ายพับปฐพี

ครืนกระชากซากธุลีเกรียวกรู

กึกก้องกัมปนาทกราดเกรี้ยว

น้ำเชี่ยวโซรมซัดสาดซู่

กรวดก้อนซอนซับรับรู้

กูกระอักเกินกล้ำลำเค็ญ

ถัดถั่งท่องนทีรี่ไหล

ไปตามกระแสสินธุ์เตลิดเต้น

เกลือกกลิ้งทบท่าวหนาวเย็น

เคืองเข็ญคับแค้นแน่นใน

๐ รัฐธรรมนูญฉบับ..ตูเอง ๐

มาตราหนึ่ง..ประเทศไทยมิใช่หนึ่ง

แต่จะต้องแบ่งครึ่งให้ถึงสอง

และต้องมีตัวกูเป็นผู้ครอง

ตีตราจองของใหม่ใหม่ได้คล่องมือ

มาตราสอง..ต้องมีประชาธิปไตย

ในเงื่อนไข..ยอมตามและห้ามหือ

พร้อมยอมทนสนตะพายคล้ายกระบือ

แลกกับซื่อคืออด..คดคือรวย

มาตราสาม..ห้ามมีตุลาการ

ที่ประจานคนจัญไรไม่เล่นด้วย

มาตราสี่..รัฐสภาต้้องเฮงซวย

ยกมือช่วยรัฐบาลทุกกรณี

มาตราห้า...โทษอาญายังมีได้

แต่ต้องดูหน้าใครให้ถ้วนถี่

มาตราหก..การค้าต้องเสรี

แต่กูมีสิทธิควบมารวบเอา

มาตราเจ็ด...บุคคลมีเสรีภาพ

ที่จะงาบ...ที่จะเลว...ที่จะเผา

มาตราแปด...การศึกษาแต่วัยเยาว์

ต้องสอนให้โง่เขลาให้เชื่อฟัง