บทกวี 🌎 โลก 🌞 ชีวิต 🌘 รัตติกาล

  

เป็นเพียงความรู้สึกอันลึกซึ้ง

ครุ่นคำนึงด้วยแรงปรารถนา

พริ้วผ่านห้วงทะเลแห่งเวลา

มิอาจราเริดร้างเหมือนอย่างเคย

เราหลงทางมาแต่ไหนเมื่อไหร่นี่

จึงวันนี้สะทกสะเทือนเกินเอื้อนเอ่ย

ดอกไม้หอมจรุงกลิ่นอันชินเชย

นิจจาเอ๋ยไยชืดหอมจืดจาง

ดอกโมกบานเกลื่อนกล่นบนต้นโมก

สลัดกลีบวิปโยคอยู่ไม่สร่าง

พรมขาวหม่นทอดนิ่งอยู่ริมทาง

สลายร่างบางเบาเหงาระยับ

กับราตรีว่างเปล่าชวนเศร้าหมอง

สัมผัสเพียงแสงทองของอัจกลับ

มาเฉิดฉายโลมลูบจนวูบวับ

ก่อนลาลับจับแจ้งแสงอรุณ

บทกวี >> เราจะไปทางไหนกัน

เราจะไปทางไหนกัน...

เมื่อตะวันบอกลาฟ้าใส

เมฆคลุ้มกลุ้มสรวงทวงไทย

ลองไนหริ่งหรีดกรีดร้อง

มืดมนหนทางกลางเถื่อน

ห่างเพื่อนห่วงภัยทั้งผอง

หมดแล้วรุ่งสางทางทอง

ไม่มีพี่มีน้องแล้วบัดนี้

เหลือแต่ลมแล้งแห่งรัก

พัดใจให้ประจักษ์ทุกที่

กราดเกรี้ยวโบกสะบัดพัดวี

เพลงมารอึงมี่อวลเมือง

บทกวี 🥀ชราชยกถา

มองกระจกบานเก่าเงาฉายส่อง

กระจกฟ้องความจริงสิ่งที่เห็น

ผิวเหี่ยวย่นโปนปูดหูดเส้นเอ็น

เหมือนย้ำเน้นความชราที่มาเยือน

สองดวงตาพร่าเลือนเหมือนติดกับ

ในม่านเงาเทาทับคลับคลาเสมือน

สองหูอื้อยินเสียงเพียงเลือนเลือน

บนหน้าเปื้อนรอยยิ้มปริ่มตีนกา

กว่าเจ็ดทศวรรษผ่านปานความฝัน

ฟ้ายังคงฉาบตะวันเหมือนก่อนหน้า

ดาวยังคงฉายแสงแข่งจันทรา

ไฉนรอยชีวายากหยัดยืน

สุดจะยั้งรั้งฝืนให้คืนกลับ

ได้แต่พร้อมยอมรับไม่ขัดขืน

ล่องทะเลเวลาฝ่าวันคืน

ด้วยชีพชื่นสู่จุดหมายทั้งกายใจ

นิทานรักษ์โลก 🌏 ถุงน้อยครองโลก

เพื่อนเพื่อนรู้จักฉันไหม

ว่าฉันคือใคร

ฉัน..นายถุงน้อย แน่นเหนียว

ฉันชอบเดินทางท่องเที่ยว

ลัดเลาะลดเลี้ยว

เที่ยวไปทั่วทุกแห่งหน

พี่น้องมากมายหลายคน

เกี่ยวข้องปะปน

กับชีวิตหลายหลากมากมี

พ่อฉัน..ปิโตรเคมี

แม่ชื่อ..เม็ดสี

ก่อกำเนิดฉันขึ้นมา

พร้อมญาติเฮโลสาระพา

ยกพวกยาตรา

ตามหาโลกสวยช่วยกัน

ในนาม “พลาสติก” คุณอนันต์

หลายเผ่าพงศ์พันธุ์

เสกสรรค์ปั้นแต่งแปลงกาย

๑๑ เหตุผล 💎 ทำไมสุนทรภู่จึงยืนหนึ่งในฐานะกวีเอกเสมอมา..

ย้อนความหลังครั้งเก่าเงาอดีต

ทั้งจารีตประเพณีที่สูญหาย

อีกสีสรรพ์วรรณคดีที่ใกล้ตาย

กับลวดลายนิทานอันพราวแพรว

เพราะหนังสือโดนทัพดิสรัปชั่น

มาบีบคั้นหายเห็นเป็นแถวแถว

จึงสืบสานผ่านจอพอเป็นแนว

เชิญพี่แก้วน้องแก้วมาฟังกัน

คงจะมีคนสงสัยกันบ้างว่า ทำไมกวีเอกอย่างสุนทรภู่ถึงได้รับการยอมรับและยกย่องกันเป็นอย่างมาก ทั้งที่ไทยเรามีกวีฝีมือเยี่ยมและวรรณคดีชั้นครูอยู่มากมาย วันนี้ เราจะมาดูกันว่า กระบวนกลอนสุนทรภู่มีความโดดเด่นอย่างไร ถึงทำให้ท่านยืนหนึ่งตลอดมา…..

รื่นไหลดังสายน้ำ

งดงามด้วยลีลา

อหังการ์เปี่ยมล้น

แยบยลในการเล่า

ปลุกเร้าจินตนาการ

แตกฉานในสัมผัส

เด่นชัดในในอารมณ์

อุดมสุภาษิต

สื่อชีวิตแนบเนียน

เขียนภาษาตลาด

ปราชญ์แห่งการใช้คำ

บางที นี่อาจจะเป็นบทสรุปงานของท่านภู่หรือสุนทรภู่ที่เรารู้จักกันดีในฐานะกวีเอกแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ท่านถือเป็นกวีสี่แผ่นดิน คือเกิดในสมัยรัชกาลที่ ๑ แล้วมีชีวิตอยู่ต่อมาจนถึงรัชกาลที่ ๔ ท่านเกิดและเติบโตมาในรั้ววังหลัง เพราะมีแม่เป็นข้าหลวงอยู่ในวัง ตอนที่ท่านเริ่มโตเป็นโจ๋อยู่แถววังหลังนั้น เป็นช่วงต้นรัชกาลที่ ๒ ที่ถือกันว่าเป็นยุคทองของวรรณคดีไทย เพราะสังคมเริ่มสงบ เริ่มฟื้นตัวจากพิษสงครามกับพิษสงครามกับพม่า มีการติดต่อค้าขายกับฝรั่ง แขก จีน ไทยไปทั่วกรุงสยามสมัยนั้น ท่านสุนทรภู่คงมีโอกาสคลุกคลีกับนักเดินทางและคนเรือสินค้าที่ขึ้นล่องผ่านแม่น้ำเจ้าพระยาเข้ามา ท่านจึงซึมซับความรู้เรื่องราวต่าง ๆ จากโลกภายนอกอย่างกว้างขวาง ประกอบกับในรั้ววังหลังก็คงมีการละเล่น ร้องรำทำเพลงกันเป็นประจำ เช่น เล่าขานวรรณคดี ขับเสภา เล่นกลอนสักวา การละครฟ้อนรำ บรรเลงมโหรีปี่พาทย์ สิ่งเหล่านี้ สุนทรภู่คงคุ้นเคยเป็นอย่างดี เมื่อรวมกับนิสัยรักเรียนเขียนอ่านของท่าน จึงไม่แปลกอะไรที่ท่านจะมีความรู้แตกฉานด้านการใช้ภาษาและสามารถนำออกมาใช้อย่างเชี่ยวชาญ…

ทีนี้ มาดูกันทีละข้อว่ากลอนของสุนทรภู่มีความโดดเด่นอย่างไร

🌻 ประยงค์ : ผลิดอกเหมือนออกผล

            

ผลิดอกเหมือนออกผล

เหลือง..กลม..มน..กระจะกระจิด

พรูพรั่งดังเนรมิต

กระจิริดน่าติดใจ

ดอกเอ๋ย...เจ้าดอกประยงค์

เจ้าละเลยลืมหลงที่ตรงไหน

จึงไม่บานให้เห็นเช่นใครใคร

เหลือเพียงกลิ่นกรุ่นไกลให้รัญจวน...ฯ

ประยงค์ [Chinese rice flower - หอมไกล]
วงศ์ : Meliaceae

ไม้ดอกหอมต้นนี้จัดอยู่ในวงศ์เดียวกับลางสาดและลองกอง ถือเป็นไม้ไทยในวรรณคดีอีกต้นหนึ่งที่กวีนิยมเขียนถึง ปรากฎในบทชมไม้ใน กาพย์เห่เรือของเจ้าฟ้าธรรมาธิเบศน์ตอนหนึ่ง  รำพึงถึงต้นประยงค์ไว้อย่างเพราะพริ้งว่า

 ประยงค์ทรงพวงร้อย  ระยะย้อยห้อยพวงกรอง
เหมือนอุบะนวลละออง     เจ้าแขวนไว้ให้เรียมชม

ประยงค์เป็นไม้กลางแจ้ง ชอบแดด จัดเป็นไม้โตช้าต้นหนึ่ง ในบ้านเรามีประยงค์อยู่ ๓ ชนิด คือประยงค์ใบใหญ่ ประยงค์ป่า และประยงค์บ้านที่พบเห็นได้ทั่วไป 

บทกวี 👼 โลกสีขาวของหนู

 

โลกสีขาวของหนูอยู่ที่ไหน

มันอยู่ในกระดาษวาดเขียนหนู

หรืออยู่ในชอล์คที่ถือในมือครู

หรือเป็นเพียงคำหรูหรูหนูเคยฟัง

โลกสีขาวอยู่ไหนหนูไม่เห็น  

ตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่เห็นหวัง

เห็นแต่รอยขาดวิ่นอันภินท์พัง

กับคราบอันเกรอะกรังประดังประเด

ลับแววตาฝ่าสายลมจนคมกริบ

เพ่งกระพริบตามทางไม่ห่างเห

โลกวิมุติทรุดซวนแกมรวนเร

เหมือนพ่ายพับกับเสน่ห์แห่งโลกีย์

โลกสีขาวจึงวันนี้กลายสีหม่น

ฉาบทะเลผู้คนอยู่ทุกที่

เกลื่อนความหมองนองน้ำตาล้นราคี

เปล่งประกายความดีด้วยสีดำ 

นิทานชวนเพลิน 🧚‍♂️ กระเต็นน้อยหลงรัง

เช้าวันนี้ อากาศแจ่มใสจริง   กระเต็นน้อยนึกในใจ ขณะกำลังบินเล่นลมเหนือสายน้ำใหญ่ ใกล้รังริมน้ำ

อย่างเพลิดเพลิน 

 

      วันนี้  เป็นวันที่สามแล้วที่แม่นกปล่อยให้กระเต็นน้อยออกหากินตามลำพัง  “ตอนนี้ เจ้าก็ปีกกล้าขาแข็งพอที่จะต่อสู้ชีวิตได้ด้วยตัวเองแล้ว  เจ้าต้องไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะ ลูกรัก” นึกถึงคำของแม่แล้ว  ทำให้กระเต็นน้อยต้องขยับปีกบินเร่งความเร็วอย่างลืมตัว  ด้วยความภาคภูมิใจและมั่นใจในพละกำลังของตนเป็นยิ่งนัก 

     ทันใดนั้นเอง กระเต็นน้อยก็ได้ยินเสียงอากาศแหวกวู่มาทางเบื้องหลัง   เมื่อหันไปมองก็ตกใจแทบสิ้นสติ เจ้าเหยี่ยวใหญ่ ศัตรูตัวร้ายของบรรดานกเล็กนั่นเอง   กำลังบินตรงเข้ามาหาอย่างมุ่งร้ายเต็มที่  กระเต็นน้อยบินถลาไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต   แต่ยิ่งบินไป บินไป ก็ยิ่งได้ยินเสียงเจ้าเหยี่ยวใหญ่ดังใกล้เข้ามาทุกที

 

กระเต็นน้อยตัดสินใจบินหักหลบเข้าข้างทาง พุ่งตัวลัดเลาะไปตามสุมทุมพุ่มไม้ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ไม่ยอมหยุด บิน..บิน..และบิน ทางโน้นที ทางนี้ที กระทั่งสิ้นเรี่ยวแรงที่จะบินต่อไป... 

      กระเต็นน้อยเหลียวไปมองด้านหลังอีกครั้ง   เหยี่ยวใหญ่หายไปแล้ว  ปลอดภัยเสียที กระเต็นน้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก  ก่อนที่จะบินไปเกาะพักยังกิ่งไม้ใหญ่เบื้องหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน   อดมองไปรอบ ๆ อีกครั้งไม่ได้ด้วยความหวาดระแวง  และแล้ว...ก็ต้องใจหายวาบ เมื่อพบว่า ที่ที่ตนอยู่ขณะนี้ เป็นที่แปลกตาซึ่งไม่เคยพานพบมาก่อน  แม้กระทั่งแม่น้ำสายใหญ่ที่อยู่ห่างไกลออกไป  ก็ดูเหมือนไม่ใช่แม่น้ำสายเดิมเลย  โอ...ตายละ  นี่มันที่ไหนกันนี่ 

     กระเต็นน้อยเริ่มตกใจกลัว เขาหาทางกลับบ้านไม่ถูกเสียแล้ว เพราะความตกใจ ได้แต่คิดเอาชีวิตให้รอดพ้นเงื้อมมือเจ้าเหยี่ยวร้ายตัวนั้น  จึงลืมจดจำทิศทางเสียสนิท  รู้อยู่อย่างเดียวว่าบินมาไกลเหลือเกิน  ดวงอาทิตย์ก็เริ่มบ่ายคล้อยไปแล้ว อีกไม่นานก็เย็นค่ำ  โอย...แย่แน่ ๆ เลย    กระเต็นน้อยสะอื้นฮั่ก... 

🌼โมก : หอมละมุนกรุ่นเสน่ห์ทั้ง วงศ์วาน

 

       เหม่อดูหมู่แมกไม้           

        เหตุไฉนดูเศร้าหมอง

        หรือเค้าโมงที่เคยมอง

        เคยจู่จับกลับหายไป

       โมกซ้อนกลีบอ่อนหวาน

       สั่นสะท้านเหมือนจับไข้

       อ่อนระโหยด้วยโพยภัย

      ที่สาดสุมมารุมทรวง

      จากไปไม่เหลือแล้ว

      ประกายแก้วเคยห่วงหวง

      เดือนดับกับแดดวง

      แล้วพฤกษ์ไพรก็หายวับฯ 

โมก [โมกลา โมกซ้อน โมกบ้าน]
วงศ์ : Apocynaceae 

            ไม้ต้นนี้มีเพื่อนพ้องน้องพี่่ร่วมวงศ์เดียวกันเป็นไม้ดอกสวยงามมากมายเช่น ลีลาวดี บานบุรี ยี่โถ ชวนชม รำเพย ตีนเป็ดและพญาสัตบรรณฯลฯ เป็นต้น ลักษณะเด่นอันเป็นเอกลักษณ์ของพืชในวงศ์นี้คือ มียางเหนียว ๆ สีขาวข้นในแทบทุกส่วนของลำต้นที่จะไหลซึมออกมาทันทีที่ถูกสะกิด ซ้ำร้ายกว่านั้น ยางของไม้ในวงศ์นี้บางต้น โดยเฉพาะยางของต้นรำเพย ยี่โถ และชวนชมยังมีพิษเบื่อเมาอย่างร้ายแรง จึงเป็นอันตรายอย่างยิ่งสำหรับเด็ก ๆ ที่อาจสัมผัสหรือเผลอรับประทานเข้าไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

            โมก..เป็นไม้ที่อยู่เคียงคู่กับสังคมไทยมานานแล้วเฉกเช่นเดียวกับไม้ไทยโบราณอื่น ๆ หลายต้น บทประพันธ์เกี่ยวเนื่องถึงไม้โมกและไม้โมกมันที่ปรากฎอยู่ในวรรณคดีไทยก็่มีหลายต่อหลายเรื่องเช่นกัน อย่างเช่นในบทพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่่ ๑ เรื่อง “รามเกืยรติ์” ที่ว่า

        ไก่แก้วจับแก้วขันขาน
        กระเหว่าจับกระวานส่งเสียง
        เค้าโมงจับโมกมองเมียง
        นกหกจับเหียงเคียงจร

🌸 เล็บมือนาง : เล็บนางนามแม่นี้..มีนัย

เล็บมือนางสะอางโฉม
ยามลมโลมกลางฟ้าใส
กิ่งก้านแม้แกว่งไกว
ยังชูช่ออรชร
แรกขาวแล้วพราวผ่าน
สู่แดงฉานไม่หยุดหย่อน
ผีเสื้อ..หมู่ภมร
เข้าจู่จับระยับตา...ฯ

เล็บมือนาง [Rangoon Creeper]
วงศ์ : Combretaceae

          พันธุ์ไม้โบราณดอกหอมของไทย  รู้จักกันดีอย่างน้อยตั้งแต่สมัยกลางยุคกรุงศรีอยุธยามาแล้ว จัดเป็นไม้ไทยในวรรณคดีที่มีการพรรณาถึงดอกเล็บมือนางอยู่หลายเรื่อง ดังปรากฎในลิลิตพระลอว่า..
          
"เล็บมือนางนี้ดั่ง    เล็บนาง เรียมนา
ชมม่านนางหวังต่าง        ม่านน้อง
ชมพูสไบบาง                   นุชคลี่ ลางฤา
งามป่านี้ไม้ปล้อง             แปลกปล้องคอศรีฯ

บทกวี >> ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือน

๐ ตักข้าวใส่ปากแม่ คำเดียว

บุญห่มรักกลมเกลียว แน่แท้

บาตรพระตักหลายเที่ยว ยังอาจ บุญโรย

ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือนฯ

๐ แต่เล็กจนแก่กร้าน ใจกาย

หอมห่วงมิวางวาย ลูกแม่

หมายลูกอยู่สุขสบาย เป็นหนึ่ง

ตนเหนื่อยหนาวหนักแปล้ ห่อนคิดเคยครวญฯ

๐ ยามเจ็บยามป่วยไข้ ใจตรอม

ใครห่วงจนผ่ายผอม เผื่อด้วย

เพื่อลูกแม่ยินยอม ทุกอย่าง

ลูกเจ็บแม่อยากช่วย เจ็บแม่แทนเองฯ

สาระนิทาน ชุด ไม้ไทยใจดี 🎍 "ไผ่น้อย..ธรรมดา"

ในป่าเบญจพรรณ
มีพันธุ์ไม้ใหญ่น้อย นับร้อยนับพัน
พ่อแม่พี่น้องของฉัน
ต่างเกิด โต ตาย ที่นั่น เสมอมา

ฉันเป็นพืชตระกูลหญ้า
แต่ต้นโตกว่า เลยเรียกกันว่า"ไผ่"
ญาติพี่น้องมากหน้า มีหน้าตาแตกต่างกันไป
บ้างใบเล็ก บ้างใบใหญ่
บ้างเป็นพุ่ม บ้างเป็นกอ
แต่ล้วนตั้งลำแบ่งข้อ แตกหน่อที่ตา

เขาว่ากันว่า ฉันคล้ายผู้หญิง
ดูดูก็จริง เพราะฉันอ่อนไหว
ฉันชอบร้องเพลง ฉันชอบลู่ลม
เป็นเหมือนม่าน เหมือนพรม
ช่วยกันห่มไม้ใหญ่

ถึงคราวฟ้าพิโรธ ลงโทษป่าด้วยไฟ
ฉันก็พลอยผสม ระเริงลมเต็มที่
ที่ฉันทำอย่างนี้ เธอคงว่าไม่ดีใช่ไหม

แต่ที่จริงฉันทำเพื่อไม้อ่อน
เขาอ้อนวอนขอเติบใหญ่

ฉันจึงต้องเปิดป่า ให้ใบหญ้าได้ระบัด
เป็นโรงอาหารของสัตว์ นานา

บทกวี >> สองมือแม่นี้ที่สร้างโลก

ถูก!...เธอเป็นผู้หญิงก็จริงอยู่

 แต่เธอคือนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ 

ในมือสองมีแรงคอยแกว่งไกว 

และเป็นขวัญกำลังใจให้ชายชม 

แปลกอะไรชายหรือหญิงล้วนสิ่งสร้าง 

ที่แตกต่างเพียงกายที่เสพสม 

มีเลือดเนื้อมีชีวามีอารมณ์ 

มีเคียวคมแห่งปัญญาค่าเหมือนกัน 

ใครอ่อนโยนเข้มแข็งหรือแกร่งกว่า 

ก็แค่คำกล่าวหาด้วยเดียดฉันท์ 

ตราบท้องฟ้าอาทิตย์ยังคู่จันทร์ 

ความสำคัญคือยังอยู่เป็นคู่ชิด 

ใครเท้าหน้าเท้าหลังก็ช่างเท้า 

ทุกการก้าวเท้าทั้งสองต่างครองสิทธิ์ 

ที่จะเดินที่จะย่ำนำชีวิต 

ตามแต่จิตคิดหวังที่ตั้งมา