เช้าวันนี้ อากาศแจ่มใสจริง กระเต็นน้อยนึกในใจ ขณะกำลังบินเล่นลมเหนือสายน้ำใหญ่ ใกล้รังริมน้ำ
อย่างเพลิดเพลิน
ทันใดนั้นเอง กระเต็นน้อยก็ได้ยินเสียงอากาศแหวกวู่มาทางเบื้องหลัง เมื่อหันไปมองก็ตกใจแทบสิ้นสติ เจ้าเหยี่ยวใหญ่ ศัตรูตัวร้ายของบรรดานกเล็กนั่นเอง กำลังบินตรงเข้ามาหาอย่างมุ่งร้ายเต็มที่ กระเต็นน้อยบินถลาไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต แต่ยิ่งบินไป บินไป ก็ยิ่งได้ยินเสียงเจ้าเหยี่ยวใหญ่ดังใกล้เข้ามาทุกที
กระเต็นน้อยตัดสินใจบินหักหลบเข้าข้างทาง พุ่งตัวลัดเลาะไปตามสุมทุมพุ่มไม้ลึกเข้าไปในป่าใหญ่ไม่ยอมหยุด บิน..บิน..และบิน ทางโน้นที ทางนี้ที กระทั่งสิ้นเรี่ยวแรงที่จะบินต่อไป...
กระเต็นน้อยเหลียวไปมองด้านหลังอีกครั้ง เหยี่ยวใหญ่หายไปแล้ว ปลอดภัยเสียที กระเต็นน้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะบินไปเกาะพักยังกิ่งไม้ใหญ่เบื้องหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน อดมองไปรอบ ๆ อีกครั้งไม่ได้ด้วยความหวาดระแวง และแล้ว...ก็ต้องใจหายวาบ เมื่อพบว่า ที่ที่ตนอยู่ขณะนี้ เป็นที่แปลกตาซึ่งไม่เคยพานพบมาก่อน แม้กระทั่งแม่น้ำสายใหญ่ที่อยู่ห่างไกลออกไป ก็ดูเหมือนไม่ใช่แม่น้ำสายเดิมเลย
โอ...ตายละ นี่มันที่ไหนกันนี่
กระเต็นน้อยเริ่มตกใจกลัว
เขาหาทางกลับบ้านไม่ถูกเสียแล้ว เพราะความตกใจ ได้แต่คิดเอาชีวิตให้รอดพ้นเงื้อมมือเจ้าเหยี่ยวร้ายตัวนั้น จึงลืมจดจำทิศทางเสียสนิท รู้อยู่อย่างเดียวว่าบินมาไกลเหลือเกิน ดวงอาทิตย์ก็เริ่มบ่ายคล้อยไปแล้ว อีกไม่นานก็เย็นค่ำ โอย...แย่แน่ ๆ เลย กระเต็นน้อยสะอื้นฮั่ก...
กระเต็นน้อยบินไปเกาะตอไม้แห้ง ๆ ริมสายน้ำที่เห็น สองตามองสอดส่ายหาที่สังเกตเส้นทางกลับบ้าน ทว่าไม่พบเห็นอะไรที่เคยคุ้นตามาก่อนเลย ขณะนั้นเอง ก็เหลือบไปเห็นนกตัวหนึ่ง แข้งขายาว กำลังเดินเล่นอยู่ตรงชายหาดอย่างสบายใจ
“สวัสดีจ้ะ” กระเต็นน้อยโผเข้าไปทักอย่างดีใจ เธอเป็นใครกันจ๊ะ” กระเต็นน้อยเพิ่งได้เห็นว่านกที่เขาเข้าไปทักมีความสวยงามไม่น้อยเลย มีหัวและลำคอสีดำขลับ ใต้ท้องขาว หลังและปีกเป็นสีน้ำตาลเหลือบเขียวเข้ม แถมที่ดวงตายังมีติ่งสีแดงคาดราวกับหน้ากาก ช่างตัดกับแต้มยาวสีขาวข้างหูดีแท้ ๆ ...
“สวัสดีจ้ะ” กระเต็นน้อยโผเข้าไปทักอย่างดีใจ เธอเป็นใครกันจ๊ะ” กระเต็นน้อยเพิ่งได้เห็นว่านกที่เขาเข้าไปทักมีความสวยงามไม่น้อยเลย มีหัวและลำคอสีดำขลับ ใต้ท้องขาว หลังและปีกเป็นสีน้ำตาลเหลือบเขียวเข้ม แถมที่ดวงตายังมีติ่งสีแดงคาดราวกับหน้ากาก ช่างตัดกับแต้มยาวสีขาวข้างหูดีแท้ ๆ ...
"สวัสดีจ้ะ กระเต็นน้อย ฉันชื่อต้อยตีวิด บางทีใคร ๆ ก็เรียกฉันว่า กระแตแต้แว้ด ตามเสียงร้องของฉัน เธอท่าจะเพิ่งออกมาหากินกระมัง ถึงไม่รู้จักฉัน” นกต้อยตีวิดตอบ
“ใช่จ้ะ” แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังหลงทางอยู่ด้วย เธอจะช่วยบอกทางกลับบ้านให้ฉันทีได้ไหม”
“อ้าว! แล้วเธอมาจากไหนล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแหละ” กระเต็นน้อยบอก แล้วเล่าเรื่องที่ถูกเหยี่ยวใหญ่ไล่มา ให้นกต้อยตีวิดฟัง
“อืมม์...”ต้อยตีวิดผงกหัวอย่างใช้ความคิด “ตอนนี้ก็บ่ายมากแล้ว เอาอย่างนี้ดีไหม วันนี้เธอพักอยู่กับฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้ ฉันจะช่วยเธอหาทางกลับบ้านแต่เช้าเลย บ้านของฉันอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง”
กล่าวจบ ต้อยตีวิดก็วิ่งดุ๊ก ๆ ไปไม่กี่ก้าว แล้วใช้ปากและเท้าตะกุยคุ้ยเขี่ยพื้นทรายไม่กี่ครั้ง ก็หันมาค้อมหัวให้กระเต็นน้อย พลางบอกว่า “เอ้า! เสร็จละ นี่ไง บ้านของฉัน เชิญเข้าไปพักได้เลย..”
“นี่น่ะเหรอ” กระเต็นน้อยมองอย่างงงัน เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแอ่งทรายกับก้อนกรวดสีกระดำกระด่างอีกสองสามก้อน
“ใช่แล้ว นี่ไงล่ะ นี่ไง” ต้อยตีวิดใช้ปากชี้สิ่งที่กระเต็นน้อยคิดว่าเป็นก้อนกรวด พลางกล่าวต่ออย่างภาคภูมิใจ “นี่ละ..ไข่ของฉัน”
กระเต็นน้อยยิ้มอย่างอึดอัด “โอว์..ขอโทษเถอะนะ ฉันเห็นจะนอนในที่ที่ไม่มีอะไรปูรองแบบนี้ไม่ได้หรอกจ้ะ”
อ้อ! เธอไม่ชอบนอนบนพื้นทรายเย็น ๆ อย่างฉันหรือ ถ้างั้น เธอน่าจะไปขออาศัยนกเขาเขานะ โน่นแน่ะ เขาอยู่บนต้นไม้โน่น บ้านของเขามีที่นอนปูด้วย บางทีเธออาจจะชอบก็ได้” ต้อยตีวิดบอกก่อนชี้ไปยังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก
“กุ๊ก กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก...กุ๊ก กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก..” กระเต็นน้อยได้ยินเสียงดังมาจากต้นไม้ต้นนั้น แม่นกเขาใหญ่นั่นเอง เธอกำลังขันคูอย่างเพลิดเพลินขณะที่กระเต็นน้อยบินเข้าไปหา พอทราบความประสงค์ เธอก็ยิ้มอย่างใจดี ก่อนจะชักชวนไปที่กิ่งไม้ทึบ ๆ กิ่งหนึ่ง
“ถึงแล้วละ บ้านของฉัน” แม่นกเขาใหญ่บอก
จริงอย่างที่ต้อยตีวิดว่า บ้านของแม่นกเขาใหญ่มีที่นอนจริง ๆ แต่เป็นที่นอนที่ปูด้วยหญ้าแห้ง ๆ สามสี่ชิ้นเท่านั้น ช่างไม่รับกันเลยกับตัวบ้านที่ทำด้วยกิ่งไม้เล็ก ๆ วางขัดกันไปขัดกันมา บนหญ้าแห้ง มีไข่สีขาววางอยู่สองฟอง ไม่ใช่บ้านที่เหมาะกับกระเต็นน้อยเลยสักนิด..
จริงอย่างที่ต้อยตีวิดว่า บ้านของแม่นกเขาใหญ่มีที่นอนจริง ๆ แต่เป็นที่นอนที่ปูด้วยหญ้าแห้ง ๆ สามสี่ชิ้นเท่านั้น ช่างไม่รับกันเลยกับตัวบ้านที่ทำด้วยกิ่งไม้เล็ก ๆ วางขัดกันไปขัดกันมา บนหญ้าแห้ง มีไข่สีขาววางอยู่สองฟอง ไม่ใช่บ้านที่เหมาะกับกระเต็นน้อยเลยสักนิด..
“บ้านของน้าแปลกดีจัง ทำไมมีร่องมีรูเยอะแยะไปหมดล่ะ แล้วยังไม่มีกำแพงข้าง ๆ อีกด้วย น้าไม่กลัวตกลงไปข้างล่างหรือจ๊ะ”
“มันเคยเสียแล้วละจ้ะ” แม่นกยิ้ม “ว่าแต่หลานจะนอนได้หรือเปล่า หรือว่าจะลองไปดูที่อื่น”
“ก็ดีเหมือนกันจ้ะ แฮ่ะ ๆ ฉันรู้สึกว่าบ้านของน้าลมมันเย็น ๆ ยังไงไม่รู้ น้าพอจะรู้จักใครที่มีบ้านแบบพื้นแน่น ๆ กำแพงหนา ๆ บ้างไหมจ๊ะ”
“เอ..ขอคิดดูก่อนนะ” แม่นกเงียบไปสักพักแล้วก็เอ่ยขึ้น “ได้การละ หลานไปทางนั้นนะ ลองไปคุยกับพวกพิชหลิวเขาแน่ะ เขาชอบสร้างบ้านแบบที่เธออยากอยู่นั่นแหละ ไปถามหาเขาเถอะ ใคร ๆ ก็รู้จัก อ้อ! แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่น้าพาไปเองไม่ได้ ทางมันไกล แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ก็ได้เวลากกเจ้าตัวเล็กแล้วด้วย ขอให้โชคดีเถิดนะ หลาน” นางนกกล่าวอวยพร
กระเต็นน้อยขอบคุณแม่นกเขาใหญ่ แล้วบินไปตามทางที่แม่นกบอก ชั่วครู่ก็เห็นบ้านหลังหนึ่งห้อยติดอยู่กับกิ่งไม้ “เอ..ใช่บ้านหลังนี้หรือเปล่านะ” กระเต็นน้อยนึกสงสัยจึงโผเข้าไปดู “เอ๊ะ! แปลกจริง ทำไมบ้านนี้ไม่มีทางเข้าเลยนะ..” กระเต็นน้อยนึกในใจพลางใช้จะงอยปากเคาะเรียกเบา ๆ 
ทันใด ก็ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ ดังออกมา พร้อมกับฝูงแมลงเล็ก ๆ พากันพรั่งพรูออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว กระเต็นน้อยผงะออกมาด้วยความตกใจ และรีบบินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ กระเต็นน้อย” เสียงใครคนหนึ่งร้องเรียก “จะรีบไปไหนน่ะ หน้าตาตื่นมาเชียว”
กระเต็นน้อยหันไปมอง ก็เห็นนกสีดำท้องขาวตัวเล็ก ๆ กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงอยู่บนกิ่งไผ่ข้างทาง ประเดี๋ยวหนึ่งก็บินโฉบลงไปจับแมลงที่พื้นดิน แล้วก็กระโดดขึ้นมาเกาะที่กิ่งไผ่อีกครั้ง ท่าโฉบบินฉวัดเฉวียนราวกับกำลังเริงระบำ ประเดี๋ยวก็แพนหางหมุนตัวปุบปับ ช่างน่าดูเหลือเกิน กระเต็นน้อยอดแวะเวียนเข้าไปหาไม่ได้
“สวัสดีจ้ะ เธอชื่ออะไรจ๊ะ..บินได้สวยเหลือเกิน” กระเต็นน้อยร้องทัก
“ขอบใจจ้ะที่ชม ฉันชื่อ..เอ่อ..ชื่อ..คุณแพร็ด” นกน้อยตอบเสียงสะบัด ๆ
“อะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย”
“เฮ้อ..เอาละ ก็ได้ ๆ ฉันชื่อแพร็ด แต่คนเขาชอบเรียกฉันว่าอีแพร็ด ซึ่งฉันไม่ชอบ ฉันก็เลยบอกเธอว่า ฉันชื่อคุณแพร็ด ชัดหรือยัง”
“อ้อ! ขอโทษเถอะจ้ะ” กระเต็นน้อยพูด ท่าทางเสียใจ “ฉันไม่รู้มาก่อนนี่ว่าเธอไม่ชอบชื่อตัวเอง แต่ที่จริง เธอก็ไม่น่ามาโกรธฉันนี่นา”
“จ้ะ..จ้ะ.. งั้นฉันก็ขอโทษเธอด้วยแล้วกัน เพียงแต่ว่าเวลาฉันได้ยินชื่อตัวเองทีไร มันอดไม่ได้ที่จะปรี๊ดขึ้นมาทุกที แหม..ทีคนอื่นละก็ ตั้งชื่อเสียเพราะเชียว แซวสวรรค์เอย ปีกแพรเอย หางแพนเอย ปักษาสวรรค์เอย โอ๊ย! เพราะ ๆ ทั้งนั้นแหละ แล้วฉันล่ะ ไม่มีหัวใจหรือไง โธ่เอ๊ย...เรียกเข้ามาได้
อีแพร็ด!...
“เอาเถอะน่า อย่าน้อยใจไปเลย เขาคงนึกอะไรไม่ออกละมั้งตอนตั้งชื่อให้เธอ ถึงฉันเองก็เถอะ ตอนแรกที่เห็นเธอทำหางแพร็ด ๆ ยังนึก...เอ๊ะ แพร็ด ใช่แล้ว หางของเธอนั่นเอง ที่ตั้งชื่อให้เธอ..”
“เอาละ ๆ ช่างมันเถอะ เรื่องชื่อของฉันน่ะ” นกแพร็ดตัดบท “ว่าแต่เธอเถอะ จะรีบร้อนไป
ไหนกันน่ะ”
“เปล่าหรอก ฉันบินหนีตัวอะไรก็ไม่รู้ แหม..บินกันให้หึ่ง มากันเป็นฝูงเชียว ทำยังกะจะฆ่าฉันเสียให้ได้อย่างนั้นแหละ” “อ๋อ..สงสัยจะเป็นตัวต่อมั้ง ดีแล้วละที่เธอหนีทัน ขนาดฉันเอง ชอบกินแมลงทุกชนิด ยังไม่อยากยุ่งด้วยเลย เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้เถอะ กัดเจ็บชะมัด เออ..ว่าแต่เธอเถอะ แล้วนี่เธอจะไปไหนต่อล่ะ” นกแพร็ดถาม
“ฉันก็ยังไม่รู้เลย” กระเต็นน้อยก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ฉันอยากกลับบ้าน แต่ก็หาทางกลับไม่ถูก จะอาศัยนอนกับใครเขาก็นอนไม่ได้ เมื่อกี้ ก็เพิ่งลาจากแม่นกเขามา เธอแนะนำให้ลองไปหานกพิชหลิวดู ก็พอดีโดนต่อไล่มาจนได้มาเจอเธอนี่แหละ ฮือ...ฮือ…”
“โถ...ช่างน่าสงสารจริงจริ๊งงง” นกแพร็ดขยับเข้ามาใกล้ พลางใช้ปีกโอบกระเต็นน้อยเบา ๆ “ถ้ารู้อย่างนี้เสียแต่แรก ฉันคงไม่ทำท่าน่าเกลียดใส่เธอแบบเมื่อกี้นี้หรอก เฮ้อ...ไอ้บ้านฉันมันก็คับแคบ เธอคงนอนด้วยไม่ได้หรอก เอาอย่างนี้ละกัน ฉันจะพาเธอไปหาแม่นกพิชหลิวเอง บ้านของเขาก็คล้าย ๆ กับของฉันนี่แหละ แต่กว้างขวางอยู่สบายกว่า คงจะพอให้เธออาศัยได้กระมัง”
ว่าแล้ว นกแพร็ดก็บินนำทางกระเต็นน้อยลัดเลาะไปตามร่มไม้ ไม่นานนักก็ทะลุป่าโปร่งอีกแห่งหนึ่ง บนต้นไม้เตี้ย ๆ ใกล้กับพุ่มหญ้า มีนกหน้าตาแปลกเกาะอยู่ใกล้ ๆ กันราว ๗-๘ ตัว
“นั่นไงล่ะ ปรอดจุกเคราแดงหรือพิชหลิวที่เธอเรียก” นกแพร็ดกระซิบบอก
เมื่อบินเข้าไปใกล้ ๆ กระเต็นน้อยจึงเห็นว่า นกพวกนี้สวยงามไม่น้อยเลย พื้นหลังปีกเป็นสีเหลืองเทาหม่น ๆ ส่วนท้องตั้งแต่ช่วงคอลงมาเป็นสีขาว มีแต้มสีแดงตรงโคนหาง ที่หัวมีจุกคล้ายหงอนสีดำตัดกับสีแดงและสีขาวข้างคอ ดูช่างงามนัก..
“สวัสดีจ้ะ” นกแพร็ดร้องทัก “วันนี้ ฉันพาเพื่อนใหม่มาเยี่ยม เขาหลงทาง เลยอยากขออาศัยนอนสักคืน พวกเธอพอจะช่วยเหลือเขาได้ไหมจ๊ะ”
“อ๋อ.. กระเต็นน้อยนั่นเอง”นกตัวใหญ่ ท่าทางเป็นจ่าฝูงเอ่ยขึ้น “ได้ซี ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เรื่องแค่นี้เอง”
“งั้นฉันก็เบาใจ เห็นจะกลับได้ละทีนี้ ลาก่อนนะ พ่อพิชหลิว.. ลาก่อนนะกระเต็นน้อย” นกแพร็ดบอกลาก่อนบินจากไป
พิชหลิวหันไปพูดกันเองเสียงเซ็งแซ่ไปหมด ต่างก็อยากให้กระเต็นน้อยไปอาศัยอยู่กับตนทั้งนั้น ที่สุด นกพิชหลิวจ่าฝูงจึงตัดสินให้กระเต็นน้อยบินตามไปพักอยู่กับพิชหลิวหนุ่มตัวหนึ่ง
รังของนกพิชหลิวคล้ายถ้วยใบเล็ก ๆ วางอยู่บนกิ่งไม้ เขาใช้หญ้ามาสานขัดกันเป็นบ้านดูน่าอยู่สบายไม่น้อยทีเดียว แต่มันก็ยังไม่เหมาะกับกระเต็นน้อยอยู่ดี
“ขอโทษเถอะจ้ะ” กระเต็นน้อยเอ่ยกับพิชหลิวหนุ่มใจอารี “บ้านของเธอไม่มีหลังคาหรือจ๊ะ”
“ไม่มีหรอกจ้ะ ปกติพวกฉันก็สร้างบ้านกันแบบนี้ทั้งนั้น ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบหรือ”
“ชอบจ้ะ ชอบ” กระเต็นน้อยรีบบอกด้วยเกรงเสียน้ำใจ 
“เพียงแต่ว่า มันดูโล่ง ๆ ยังไงพิกล ฉันไม่ค่อยคุ้นน่ะจ้ะ”
“เพียงแต่ว่า มันดูโล่ง ๆ ยังไงพิกล ฉันไม่ค่อยคุ้นน่ะจ้ะ”
“เอ..ถ้างั้นฉันว่าเธอน่าจะหาที่พักที่มีหลังคาดีกว่านะ เดี๋ยวเกิดไม่สบายขึ้นมา จะลำบากเสียเปล่า ๆ” พิชหลิวบอกด้วยความเป็นห่วง "เธอลองไปหานกกระจาบดีไหม เขาอยู่บริเวณริมบึงทางด้านนั้นแน่ะ บางทีเธออาจจะอยากไปพักอยู่กับเขาก็ได้”
กระเต็นน้อยขอบคุณพิชหลิวหนุ่มตัวนั้นแล้วบินไปตามทิศทางที่บอก สักพักก็เห็นบ้านหลายหลังห้อยอยู่บนต้นมะขามเทศใหญ่ เมื่อกระเต็นน้อยเข้าไปใกล้ ๆ จึงเห็นว่า เป็นบ้านที่สร้างได้ประณีตงดงามและแปลกต่างกว่าบ้านทุกหลังที่ผ่านมา ใครกันนะที่สร้างบ้านเหล่านี้..ช่างน่าชมเชยเสียจริง ๆ
“สวัสดีจ้ะ” กระเต็นน้อยได้ยินเสียงร้องทัก “มาหาใครจ๊ะ” กระเต็นน้อยมองไปเห็นนกน้อยคู่หนึ่งเกาะอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านที่ตนกำลังชื่นชมอยู่
“สวัสดีจ้ะ เธอเป็นเจ้าของบ้านนี้หรือจ๊ะ สวยจังเลย..” กระเต็นน้อยชมก่อนจะกล่าวต่อ “ฉันมาหานกกระจาบจ้ะ คุณพิชหลิวเขาแนะนำมา”
“เธอมาถูกที่แล้วละ ฉันนี่แหละ นกกระจาบ ขอบใจจ้ะที่ชมบ้านของฉัน เธอมีธุระอะไรหรือ” นกน้อยถาม
“ฉันอยากขออาศัยนอนสักคืนเท่านั้นแหละจ้ะ แต่ตอนนี้ ฉันจะขอชมบ้านของเธอก่อนได้ไหม แหม..สวยจริง ๆ นะ”
“เอ่อ..ที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนสร้างขึ้นมาหรอกนะ พ่อกระจาบคนดีของฉันต่างหากที่เก่ง เขาเป็นคนเริ่มต้น เที่ยวไปหาฟาง หาใยมะพร้าว เอาเศษหญ้ามาถักมาสานจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้ว ฉันถึงได้เข้ามาช่วย แล้วเลยกลายเป็นแฟนกันนี่แหละจ้ะ”
“ฮื้อ..เธอละก็ พูดอะไรก็ไม่รู้” กระจาบหนุ่มที่เกาะอยู่ข้าง ๆ ขัดขึ้น “ถ้าไม่ได้เธอมาช่วย มีหรือ จะได้บ้านสวย ๆ แบบนี้ ใครเขาก็รู้กันมาตั้งนานแล้วละน่าว่า ฉันมีแฟนที่เก่ง ขยัน แล้วยังสวยเสียด้วยนะ” นกกระจาบหนุ่มหยอดคำหวาน พร้อมกับขยับตัวหลบนางนกกระจาบที่หันมาจิกด้วยความเอียงอาย
“เฮ้อ..น่าอิจฉาจริง ๆ นะ กระเต็นน้อยพลอยรู้สึกสดชื่นไปกับความรักของนกน้อยคู่นี้ไปด้วย “แล้วไอ้ที่ห้อยลงมายาว ๆ นั่นน่ะ อะไรจ๊ะ” กระเต็นน้อยถามต่อ
“ก็ทางเข้าบ้านน่ะซีจ๊ะ ฉันทำห้อยไว้ด้านล่าง จะได้กันแดดกันฝน แล้วยังช่วยป้องกันพวกหนู พวกงูไม่ให้เข้ามากวนได้ง่าย ๆ ด้วย” 
“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง งั้นฉันคงไม่รบกวนเธอแล้วละนะ ฉันคงนอนไม่ค่อยหลับหรอก ถ้าต้องอยู่ในบ้านที่แกว่งไปแกว่งมาเวลาโดนลมเหมือนบ้านของเธอ อีกอย่าง..ฉันคงเผลอตกลงไปข้างล่างแน่ ๆ ถ้ามีบานประตูใหญ่ ๆ อยู่ที่พื้นแบบนี้ ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่พูดออกมาตรง ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ที่จริงก็ดีเหมือนกันที่เธอไม่พักอยู่กับเรา ฉันยังนึกเป็นห่วงอยู่ว่า ตัวโต ๆ อย่างเธอนี่ จะเข้าบ้านได้หรือเปล่า ที่จริง ถ้าเธอไม่ชอบนอนบนเปลอย่างบ้านฉัน ก็น่าจะลองไปหากะรางหัวขวานเขานะ อ้อ! เดี๋ยว..เรียกเขาว่าฮูโปน่าจะดีกว่า รู้สึกเขาจะชอบชื่อนี้ โน่นแน่ะ... เขาอยู่ตรงโพรงไม้โน่น” นางนกกระจาบสาวชี้ไปที่ชายป่าอีกด้านหนึ่ง
กระเต็นน้อยบอกลานกกระจาบหนุ่มสาวแล้วบินไปที่ชายป่าด้านนั้น นั่นน่ะเอง โพรงที่ว่า กระเต็นน้อยบินตรงเข้าไปทันที แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก อะไรกันน่ะ
สัตว์ประหลาด หางเป็นพวง มีฟันซี่ซี่ยังกะจอบขาววาววับ กำลังยื่นหน้าออกมาจากโพรง กระเต็นน้อยไม่รอช้า รีบบินผละออกมาทันที และแล้วก็เห็นโพรงไม้อีกโพรงหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ เขารีรออยู่สักพัก ชั่งใจอยู่ว่าจะลองบินเฉียดเข้าไปดูใกล้ ๆ ดีหรือเปล่า ก็พอดีได้เห็นนกน้อยตัวเหลือง ๆ มีลายสีขาวสลับดำ บนหัวมีหงอนเป็นแฉก ๆ บินหวือตรงเข้าไปที่โพรง
สัตว์ประหลาด หางเป็นพวง มีฟันซี่ซี่ยังกะจอบขาววาววับ กำลังยื่นหน้าออกมาจากโพรง กระเต็นน้อยไม่รอช้า รีบบินผละออกมาทันที และแล้วก็เห็นโพรงไม้อีกโพรงหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ เขารีรออยู่สักพัก ชั่งใจอยู่ว่าจะลองบินเฉียดเข้าไปดูใกล้ ๆ ดีหรือเปล่า ก็พอดีได้เห็นนกน้อยตัวเหลือง ๆ มีลายสีขาวสลับดำ บนหัวมีหงอนเป็นแฉก ๆ บินหวือตรงเข้าไปที่โพรง
“สวัสดีจ้ะ เธอชื่อ ฮูโปหรือเปล่า” กระเต็นน้อยร้องตะโกน
นกน้อยส่งเสียงอู้อี้อยู่ในคอ ก่อนจะบินหายเข้าไปในโพรงไม้ สักครู่หนึ่งจึงโผล่ออกมาอีกครั้งและบินเข้ามาหากระเต็นน้อย
"ขอโทษที เมื่อกี้ฉันเอาเหยื่อมาป้อนลูก เลยพูดกับเธอไม่ถนัด เธอมีธุระอะไรกับฉันหรือ”
กระเต็นน้อยบอกความประสงค์ของตนให้นกฮูโปฟัง พอนกฮูโปฟังจบก็รีบรับคำด้วยความยินดี 
“ได้ซี แหม...ดีใจจังที่ได้ยินอย่างนี้ ตั้งแต่ฉันอยู่มาก็เพิ่งมีเธอเป็นคนแรกนี่แหละที่มาขอพักอยู่กับฉัน เชิญเลย ๆ อ้อ! แต่ตอนนี้ บ้านออกจะคับแคบหน่อยนะ เพราะมีแฟนกับลูกของฉันอยู่ด้วย ถ้าเธอคิดว่าจะนอนเบียดกันได้ก็เอา” นางนกฮูโปพูดพร้อมกับบินนำไปที่โพรง
ทันทีที่กระเต็นน้อยยื่นหน้าเข้าไปในโพรงก็ต้องสะอึก รีบกลั้นหายใจแล้วผงะออกมา โอย...เหม็นอะไรอย่างนี้
นี่น่ะเหรอ บ้าน?
อ้าว! เป็นอะไรไปล่ะกระเต็นน้อย ทำไมไม่เข้าไปข้างใน?
กระเต็นน้อยทำท่าอึก ๆ อัก ๆ นึกในใจว่าจะพูดอย่างไรดี
“อ้า..เอ่อ..คือฉันคิดว่าอย่ากวนเธอดีกว่านะ เดี๋ยวครอบครัวเธอจะอึดอัดเสียเปล่า ถ้าฉันเข้าไปอยู่ข้างในด้วย ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะจ๊ะ ฉันจะมาหาเธอใหม่”
ฮูโปยิ้มรับอย่างมีน้ำใจก่อนที่กระเต็นน้อยจะบินจากมา แปลกเหลือเกิน..กระเต็นน้อยนึกในใจ บ้านของฮูโปไม่เคยทำความสะอาดบ้างเลยหรือไงนะ ถึงได้มีกลิ่นหมักหมมราวกับดงขยะอย่างนั้น เสียแรงที่หน้าตาท่าทางออกจะสดสวย ไม่น่าเล้ยยย..
อาทิตย์ใกล้จะลาลับฟ้าไปแล้ว ขณะที่กระเต็นน้อยยังคงบินต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ยังดีที่ว่า ระหว่างทางพอจะจับแมลงกินพอประทังความหิวไปได้บ้าง ถึงจะอร่อยสู้ปลาของโปรดไม่ได้ ก็ยังดี เฮ้อ..ค่ำคืนนี้จะไปนอนที่ไหนดีล่ะนี่ ยิ่งนึกก็ยิ่งท้อใจ ทันใด ก็เหลือบไปเห็นนกใหญ่ตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้เตี้ย ๆ ริมทาง 
“ขอโทษเถอะจ้ะ” กระเต็นน้อยบินโฉบเข้าไปหาพลางร้องทัก “ทางข้างหน้านี่ไปไหนน่ะ”
“บึงน้ำใส” นกใหญ่ตอบห้วน ๆ “แล้วนี่ เราจะไปไหนล่ะ”
กระเต็นน้อยมองดูสีหน้านกใหญ่อย่างเกรง ๆ เพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า หน้าตาท่าทางของนกใหญ่ตัวนี้ดูน่าเกรงขามไม่น้อย ปากแหลมงุ้ม มีแต้มลายพร้อยไปทั้งตัว
“ยังไม่รู้เลยจ้ะ” กระเต็นน้อยตอบ สายตาชำเลืองมองนกใหญ่อย่างไม่ค่อยไว้วางใจ “ฉันหลงทางมา คิดว่าจะขออาศัยใครเขานอนพักสักคืน แล้วพรุ่งนี้เช้า ค่อยหาทางกลับบ้าน”
“อ้อ! งั้นเรอะ” นกใหญ่พยักหน้าเข้าใจ “ไอ้เราก็ไม่เคยมีบ้านมีช่องกับใครเขาเสียด้วยซี ไม่งั้นก็จะให้นอนด้วยหรอก”
“เอ๊ะ! ทำไมยังงั้นล่ะ” กระเต็นน้อยทำท่าแปลกใจ
“ก็ทำไมต้องไปเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ด้วยเล่า ใครเขาอยากทำรังสร้างบ้านก็ปล่อยเขาทำไปสิ ถึงเวลาเขาไม่อยู่ เราก็แอบเข้าไปนอน เวลาปวดท้องไข่ขึ้นมา ก็แอบไปไข่ทิ้งไว้ ปล่อยให้เจ้าของบ้านเขาช่วยฟักให้ อย่างนี้ ไม่สบายกว่าเรอะ อยากโง่นี่นา..ช่วยไม่ได้
“อ๋อ..พี่นี่เองที่แม่เคยร้องเพลงให้ฟังบ่อย ๆ “กาเหว่าเอย ไข่ให้แม่กาฟัก แม่กาหลงรัก คิดว่าลูกในอุทร คาบข้าวมาเผื่อ คาบเหยื่อมาป้อน..”
"รู้แล้วละ พี่น่ะ กาเหว่าใช่ไหม”
“ใช่แล้ว ฉันนี่แหละ กาเหว่าหรือดุเหว่า” นกใหญ่พยักหน้ารับ นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “เห็นว่า ยังไม่มีที่นอนไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ลองแวะไปหานกกระปูดเขาล่ะ บ้านเขาออกจะกว้างขวาง เขาอยู่ตรงพุ่มไม้ใกล้ ๆ กับป่าหญ้านั่นแหละ ลองไปขอพักกับเขาซี อ้อ! แต่อย่าไปเอ่ยเชียวล่ะว่าฉันเป็นคนบอก ประเดี๋ยวจะโดนเขาไล่ตะเพิดออกมาเสียก่อน เขาไม่ค่อยชอบฉันนักหรอก” พูดจบ นกดุเหว่าก็โผบินจากไปปุบปับ
กระเต็นน้อยตัดสินใจโผบินไปยังพุ่มไม้รก ๆ นั้น หลังจากนกกาเหว่าจากไปได้สักพัก ทันใดนั้นเองตรงโคนพุ่มไม้ ก็ปรากฎเงาดำ ๆ สลับลายสีน้ำตาลแกมแดงไหวตัวพรึ่บออกมา “ใครน่ะ มาทำอะไรที่นี่”
“ฉันเองจ้ะ กระเต็นน้อย พี่นกกะปูดใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่..มีธุระอะไร”
“คือ..ฉันหลงทางมาจ้ะ อยากจะขออาศัยพี่นอนสักคืน”
“อ๋อ..อย่างนั้นหรือ เอา ๆ เข้ามาสิ”
รังของนกกะปูดอยู่ตรงโคนพุ่มไม้นั่นเองเป็นลูกกลม ๆ คล้ายลูกฟุตบอล มีทางเข้าอยู่ข้าง ๆ กระเต็นน้อยเข้าไปดูข้างในก็พบว่า กว้างขวางพอนอนได้อย่างสบายทีเดียว แต่ขณะกำลังจะเอ่ยปากขอบคุณนกกะปูดอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงคึ่ก ๆ ดังสะเทือนเลื่อนลั่นอยู่ใกล้ ๆ 
“เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไรน่ะ พี่นกกะปูด” กระเต็นน้อยถามเสียงสั่น
“อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอก เสียงวัวน่ะ เขาเดินเล่นหาหญ้ากินแถวนี้ประจำ”
“อ้าว! แล้วพี่ไม่กลัวเขาเผลอเดินเข้ามาเหยียบเอาเหรอ”
“เฮ่ย...ไม่เป็นไรหรอกน่า เขาเข้ามาไม่ถึงตรงนี้หรอก รับรอง..”
“โธ่..พี่ไม่กลัวแต่ฉันกลัวนี่นา ไม่ไหวละ อย่างนี้ฉันไม่กล้านอนหรอก ขอบคุณพี่มากนะที่กรุณา”
“เอา ๆ งั้นก็ตามใจ ถ้ากลัววัวเหยียบเอาละก็ โน่นแน่ะ ไปหานกพริกเขาโน่น“ นกกะปูดชี้ไปที่ปลายน้ำ “เขากำลังเล่นน้ำอยู่แถวนั้น ไปขออาศัยเขาเถอะ รับรองวัวเดินไปไม่ถึงบ้านเขาแน่ ๆ "
“ขอบคุณจ้ะพี่ งั้นฉันลาพี่ไปก่อนนะ” กระเต็นน้อยรีบบินหวือจากไปทันที
ความจริงนกพริกไม่ได้เล่นน้ำอยู่หรอก หากกำลังเดินบนน้ำอย่างสบายใจ เขามีนิ้วเท้าที่ยาวเก้งก้างจนคล้ายทุ่นธรรมชาติที่รองรับลำตัว จนสามารถเดินย่ำไปบนจอกแหนได้โดยไม่จม “พี่นกพริก สวัสดีจ้ะ พี่กำลังทำอะไรอยู่น่ะ” กระเต็นน้อยร้องทัก
“ก็เที่ยวหาอะไรกินไปตามเรื่องนั่นแหละ ว่าไง กระเต็นน้อย” นกพริกร้องตอบ
“พี่กะปูดเขาแนะนำให้ฉันมาหาพี่จ้ะ อยากจะขออาศัยนอนด้วยสักคืน”
“เอ้า..งั้นก็มาซี บ้านของฉันอยู่ตรงนี้แหละ” นกพริกพยักเพยิดไปที่กอหญ้ากลางบึง บ้านของนกพริกทำด้วยจอกแหนมาเรียง ๆ กันคล้ายจานแบน ๆ ผูกยึดไว้หลวม ๆ กับกอหญ้าน้ำ ดูคล้ายกับแพเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่กับที่ กระเต็นน้อยเห็นเข้าก็อดสงสัยไม่ได้ 
“เอ๊ะ! ทำไมบ้านพี่เป็นแบบนี้ล่ะ แล้วพี่นอนยังไงนี่”
"อ้าว..ก็นอนบนนี้น่ะซี สบายดีออก ยังกะนอนบนแพแน่ะ”
“แล้วเวลามีคลื่นลมล่ะ พี่ทำยังไง ไม่กลัวบ้างเหรอ”
“ก็ปล่อยให้มันโยนตัวขึ้น ๆ ลง ๆ ไปตามเรื่องของมันน่ะซี ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ช่างซักจริง ว่าไง จะนอนหรือไม่นอน” นกพริกชักหงุดหงิด
“โอ..ไม่ละจ้ะ ฉันเห็นจะนอนไมได้หรอก กลัวตกน้ำ” กระเต็นน้อยสารภาพตามตรง
“ว้า..จู้จี้จริงแฮะ งั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว” นกพริกเอ่ยปากไล่แล้วหันไปทางอื่นอย่างไม่ไยดี
กระเต็นน้อยค่อย ๆ ถอยห่างออกมาอย่างซึมเศร้า นี่ไม่มีบ้านของใครเลยหรือที่พอจะเป็นที่พักอาศัยได้ ทุกบ้านก็มีแบบเฉพาะของตัวเองซึ่งไม่เหมาะสักนิดสำหรับเรา กระเต็นน้อยถอนสะอื้นแล้วโผบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความน้อยใจ นึกในใจว่าจะไม่ขอรบกวนใครอีกต่อไป
ทันใด สายตาก็มองเห็นลำน้ำสายใหญ่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า โอ..นั่นเอง..ใช่แล้วละ สายน้ำใหญ่ที่รัก สายน้ำที่ได้เห็นจนคุ้นตามาตั้งแต่เกิด
กระเต็นน้อยแทบจะโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ เขาบินถลาโลดแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับเกรงว่าสายน้ำที่มองเห็นอยู่ตรงหน้านั้นจะหายไป
และแล้ว...ในที่สุด เขาก็กลับมาถึงบ้านจนได้
นั่นไง..รอยสีขาว ๆ จากท้องของแม่ที่ป้ายทิ้งไว้เป็นสัญลักษณ์หน้าบ้าน
ภาพประกอบโดย..... สมบัติ คิ้วฮก
Illustrator : Sombat Cutehog
นิทานชวนเพลิน...https://planetpt.blogspot.com/search/label/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%AD
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น