มองกระจกบานเก่าเงาฉายส่อง
กระจกฟ้องความจริงสิ่งที่เห็น
ผิวเหี่ยวย่นโปนปูดหูดเส้นเอ็น
เหมือนย้ำเน้นความชราที่มาเยือน
สองดวงตาพร่าเลือนเหมือนติดกับ
ในม่านเงาเทาทับคลับคลาเสมือน
สองหูอื้อยินเสียงเพียงเลือนเลือน
บนหน้าเปื้อนรอยยิ้มปริ่มตีนกา
กว่าเจ็ดทศวรรษผ่านปานความฝัน
ฟ้ายังคงฉาบตะวันเหมือนก่อนหน้า
ดาวยังคงฉายแสงแข่งจันทรา
ไฉนรอยชีวายากหยัดยืน
สุดจะยั้งรั้งฝืนให้คืนกลับ
ได้แต่พร้อมยอมรับไม่ขัดขืน
ล่องทะเลเวลาฝ่าวันคืน
ด้วยชีพชื่นสู่จุดหมายทั้งกายใจ
ต่อแต่นี้ขอเรียนรู้อยู่เพื่อรัก
เพียรรู้จักชีวิตที่คิด “ให้”
ขอไมตรีทั้งผู้อยู่และผู้ไป
จารึกคำว่า “อภัย” ให้แก่กัน ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น