บทกวี 🥀ชราชยกถา

มองกระจกบานเก่าเงาฉายส่อง

กระจกฟ้องความจริงสิ่งที่เห็น

ผิวเหี่ยวย่นโปนปูดหูดเส้นเอ็น

เหมือนย้ำเน้นความชราที่มาเยือน

สองดวงตาพร่าเลือนเหมือนติดกับ

ในม่านเงาเทาทับคลับคลาเสมือน

สองหูอื้อยินเสียงเพียงเลือนเลือน

บนหน้าเปื้อนรอยยิ้มปริ่มตีนกา

กว่าเจ็ดทศวรรษผ่านปานความฝัน

ฟ้ายังคงฉาบตะวันเหมือนก่อนหน้า

ดาวยังคงฉายแสงแข่งจันทรา

ไฉนรอยชีวายากหยัดยืน

สุดจะยั้งรั้งฝืนให้คืนกลับ

ได้แต่พร้อมยอมรับไม่ขัดขืน

ล่องทะเลเวลาฝ่าวันคืน

ด้วยชีพชื่นสู่จุดหมายทั้งกายใจ

บทกวี 👼 โลกสีขาวของหนู

 

โลกสีขาวของหนูอยู่ที่ไหน

มันอยู่ในกระดาษวาดเขียนหนู

หรืออยู่ในชอล์คที่ถือในมือครู

หรือเป็นเพียงคำหรูหรูหนูเคยฟัง

โลกสีขาวอยู่ไหนหนูไม่เห็น  

ตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่เห็นหวัง

เห็นแต่รอยขาดวิ่นอันภินท์พัง

กับคราบอันเกรอะกรังประดังประเด

ลับแววตาฝ่าสายลมจนคมกริบ

เพ่งกระพริบตามทางไม่ห่างเห

โลกวิมุติทรุดซวนแกมรวนเร

เหมือนพ่ายพับกับเสน่ห์แห่งโลกีย์

โลกสีขาวจึงวันนี้กลายสีหม่น

ฉาบทะเลผู้คนอยู่ทุกที่

เกลื่อนความหมองนองน้ำตาล้นราคี

เปล่งประกายความดีด้วยสีดำ 

บทกวี >> ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือน

๐ ตักข้าวใส่ปากแม่ คำเดียว

บุญห่มรักกลมเกลียว แน่แท้

บาตรพระตักหลายเที่ยว ยังอาจ บุญโรย

ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือนฯ

๐ แต่เล็กจนแก่กร้าน ใจกาย

หอมห่วงมิวางวาย ลูกแม่

หมายลูกอยู่สุขสบาย เป็นหนึ่ง

ตนเหนื่อยหนาวหนักแปล้ ห่อนคิดเคยครวญฯ

๐ ยามเจ็บยามป่วยไข้ ใจตรอม

ใครห่วงจนผ่ายผอม เผื่อด้วย

เพื่อลูกแม่ยินยอม ทุกอย่าง

ลูกเจ็บแม่อยากช่วย เจ็บแม่แทนเองฯ

บทกวี >> ทัณฑ์กามเทพ

บทกวี >> ทัณฑ์กามเทพ

จะก้าวเท้าก้าวหนึ่งหรือครึ่งก้าว
จะก้าวยาวก้าวสั้นใช่ปัญหา
สุดท้ายเมื่อพ้นผ่านกาลเวลา
ย่อมสมดังเจตนาหรือปราชัย

เมื่อมีหนึ่งมีสองต้องมีสาม
ที่ติดตามตัวตนตั้งต้นใหม่
เดี๋ยววูบวับเดี๋ยวอับปางเดี๋ยวร้างไกล
เดี๋ยวสดใสเดี๋ยวโฉดเขลาเดี๋ยวเศร้าซึม

ใจเอยใจไยเจ้าจึงเขลานัก
มาติดปลักเกลียวกวนอวลกระหึ่ม
เผชิญคลื่นความเหงาอันเทาทึม
กลางหมอกครึ้มอ้อยอิ่งชิงชวยชาย

ดังวิหคปีกวิ่นบินผ่านฝน
ฝ่าความมืดมัวมลอันเหน็ดหน่าย
ไม่อาจกลับไม่อาจรู้อยู่หรือตาย
รอเพียงพ่ายหรือพ้นจากโพยภัย

รักไม่เคยปรานีที่จะรั้ง
ครั้นหยุดยั้งกลับมิเกรงเร่งผลักไส
ส่งไปที่เรือนหวังกำลังใจ
พอเฉียดใกล้กลับทึ้งดึงกลับมา

เขาว่ารักสร้างหวังคนทั้งโลก
 ไยบันดาลทุกข์โศกเสียยิ่งกว่า
 มอบเพียงความผิดหวังทุกครั้งครา
 อาบน้ำตาทุกนิยามของความรัก

 นี่น่ะหรือคือฤทธิ์กามเทพ
 ผู้ส้องเสพความงามยามศรปัก
 ทิ้งรอยแผลแพ้พ่ายไว้ทายทัก
 จนเกินจักห้ามใจให้หยุดช้ำ

 ไม่เหลือแล้วก่องเก็จประกายแก้ว
 ไม่เหลือแล้วรุ้งงามความชื่นฉ่ำ
 ไม่เหลือแล้วยิ้มเหงาเหงาเจ้าประจำ
 เหลือเพียงพร่ำเพลงพระลบกลบน้ำตา.

เยี่ยมชม ๐ Page... http://www.facebook.com/RaPhiPhchra?ref=hl