ส่องสัญญาณการรับรู้ผู้คนเห็น
ฉายความทุกข์ปลุกสำนึกอันลึกเร้น
จนโดดเด่นได้ชื่อ ‘สื่อสาระ’
สร้างมติมหาชนบนหยาดหมึก
จารบรรทึกสรรพปัญญาวิสาสะ
เหมือนแสงทองส่องทางสร้างพันธะ
โดยสัจจะปกปักคคนางค์
จนคืนร้าว...
แล้วจันทร์แรมก็ลัดหาวอยู่ไม่ห่าง
ขับอุษาคอยเยือนให้เลื่อนราง
ปล่อยหมอกเมฆขุ่นคว้างเข้ารุมเมือง
เขาว่าเงินใช้ผีโม่แป้งได้
สาอะไรสื่ออนาถเคยปราดเปรื่อง
เมือพ้นผ่านวันวามความรุ่งเรือง
ก็พร้อมเชื่องกับบทบาททาสนายทุน
แมลงเอ๋ย....แมลงวัน
ช่างน่าขันวิ่งไล่หาไออุ่น
จนด่าวดิ้นด่วนดับสรรพคุณ
เพราะหัวหมุนไปกับเล่ห์อเวจี
เคยกรองฝันกลั่นอารมณ์ระดมคิด
หมายลิขิตขีดเข้มเต็มหน้าที่
กลับจดจ้องประคองรับความอัปรีย์
ในนามแห่งศักดิ์ศรีสื่อมวลชน
แล้วยังมีหน้าไหนให้ไว้หน้า
เมื่อหน้าตาหน้าที่ล้วนปี้ป่น
ก็เหลือเพียงหน้าทาสและหน้าทน
ให้ผู้คนเรียกขาน ‘สื่อมารชน’
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น