สาระนิทาน ชุด ไม้ไทยใจดี 🌿 "ไผ่น้อย..ธรรมดา"

ในป่าเบญจพรรณ
มีพันธุ์ไม้ใหญ่น้อย นับร้อยนับพัน
พ่อแม่พี่น้องของฉัน
ต่างเกิด โต ตาย ที่นั่น เสมอมา

ฉันเป็นพืชตระกูลหญ้า
แต่ต้นโตกว่า เลยเรียกกันว่า"ไผ่"
ญาติพี่น้องมากหน้า มีหน้าตาแตกต่างกันไป
บ้างใบเล็ก บ้างใบใหญ่
บ้างเป็นพุ่ม บ้างเป็นกอ
แต่ล้วนตั้งลำแบ่งข้อ แตกหน่อที่ตา

เขาว่ากันว่า ฉันคล้ายผู้หญิง
ดูดูก็จริง เพราะฉันอ่อนไหว
ฉันชอบร้องเพลง ฉันชอบลู่ลม
เป็นเหมือนม่าน เหมือนพรม
ช่วยกันห่มไม้ใหญ่

ถึงคราวฟ้าพิโรธ ลงโทษป่าด้วยไฟ
ฉันก็พลอยผสม ระเริงลมเต็มที่
ที่ฉันทำอย่างนี้ เธอคงว่าไม่ดีใช่ไหม

แต่ที่จริงฉันทำเพื่อไม้อ่อน
เขาอ้อนวอนขอเติบใหญ่

ฉันจึงต้องเปิดป่า ให้ใบหญ้าได้ระบัด
เป็นโรงอาหารของสัตว์ นานา

 เมื่อฉันยังเล็ก เขาเรียกกันว่า "หน่อ"
ใครต่อใครชอบขอ เอาไปเป็นอาหาร
ครั้นพอเติบใหญ่ ขึ้นมาได้สักหน่อย
พวกสัตว์เล็กสัตว์น้อย ก็เฝ้าคอยรุกราน
เล็มใบอ่อนเป็นอาหาร เรื่อยมา


กระทั่งโตเต็มวัย
พอเป็นที่อาศัย ของวิหค นกกา
พวกชาวบ้าน ชาวป่า ก็พากันมาขอ
ตัดลำเป็นกอกอ โค่นกันเป็นป่าป่า
เขาเห็นฉันมีค่า เลยต้องแข่งกันฆ่า แข่งกันฟัน


เอาผิวไปจักตอก เอากระบอกไปใส่น้ำ
บ้างก็เอาไปหลาม เอาไปรอง เอาไปเหลา

ทำเครื่องใช้จักสาน ใช้สร้างบ้านก็ยังมี
เขาเห็นฉันใจดี เลยเอาไปทำโน่นทำนี่ กระทั่งแทบหมดกอ


ใจฉันน่ะอยากจะให้ แต่ก็อยากได้ยินคำว่า "พอ"
เคยเห็นใจกันบ้างไหมหนอ   หากฉันถูกขอไปจนหมด
ป่าก็จะแล้งรันทด  สัตว์ก็จะอดอาหาร
ไม้น้อยจะพากันขาดแม่  ไม้แก่ก็จะขาดเพื่อนบ้าน
ผืนดินอาจเป็นแดนกันดาร
ต้องเดือดร้อนรำคาญ ทั้งชาวบ้าน ชาวเมือง

หากไม่มีใครมาขอ
ฉันอาจยืนกอ อยู่ได้หลายปี กว่าถึงวันที่ฉันต้องตาย
ผิวของฉันเริ่มสาก รากของฉันเริ่มคลาย
เมล็ดร่วงหล่นหาย กลายเป็นขุยให้ไก่กิน
ทั้งนกยูง ไก่ฟ้า กระทาดง ต่างลืมหลง รวงรัง
ไผ่ตายขุยแต่ละครั้ง แหล่งอาหาร ละลานตา

จวบถึงเวลาลาจาก
ฉันบอกฝากกับขุนเขา เพื่อนเก่าทุกแนวไม้
ใต้รากที่ฉันยืนอยู่  โพรงรูที่อาศัยเป็นถิ่น
ขอกลายกำเนิดเป็นปุ๋ยดิน  เป็นแหล่งหากินของฝูงสัตว์

เพื่อชีวิตได้เติบใหญ่  เพื่อพฤกษ์ไพรได้ยืนหยัด
กว่าไผ่น้อยจะระบัด  แตกหน่ออีกครา

 นี่แหละชีวิตฉัน ไผ่น้อยธรรมดา...