ฤาโลกนี้มีแต่ฝันอันเหลือร้าย
ทุกสิ่งจึงดูสายไม่เหลือสวย
ฤาดิน ลม น้ำ ฟ้า ถึงคราม้วย
จึงโลกรวยความทุกข์ขุกเข็ญนัก
แก้วเจ้าจอม บานบุรี คลี่กลีบหม่น
ชเลชลฝูงปลาผวาหนัก
พรมพฤกษาร่ำไห้ยามทายทัก
หรือโลกนี้ป่วยหนักจนรักล้า
จึงมีแต่การทำลายไม่วายเว้น
มีแต่การฆ่าเข่นทุกหย่อมหญ้า
ทั้งผีเสื้อ เนื้อ หนอน สกุณา
ล้วนย่อยยับอัปราเพราะมือเรา
ฤาโลกนี้ไม่มีคนดีแล้ว
เพชรจึงไม่พราวแพรวเหมือนก่อนเก่า
ฤาความดีมัวไล่งับจับเงื้อมเงา
จนซึมเศร้า ดีไม่ได้.. ไปไม่เป็น
เหลือเพียงการวาดหวังที่ยังอยู่
เหลือเพียงแค่ทนดูทนรู้เห็น
อยากยืนรับลมชื่นคืนเดือนเพ็ญ
อยากกล่อมโลก ใจเย็นเย็น.. อย่าเพิ่งตาย
นี่คือเรื่องมนุษยชนเกินทนไหว
นี่คือใจสื่อใจมิให้พ่าย
นี่คือการทวงสิทธิ์ครั้งสุดท้าย
เพื่อสืบลมหายใจให้พี่น้อง
เหลือความงาม ความจริง ทิ้งไว้บ้าง
โลกสรรค์สร้างเพื่อชนเผ่าเราทั้งผอง
ใช่ใครมามีสิทธิคิดครอบครอง
เป็นเจ้าของส่วนตนอยู่คนเดียว
ธรรมชาติสร้างโลกนี้เพื่อพี่น้อง
สอดประสานท่วงทำนองอันโดดเดี่ยว
เป็นโครงข่ายสิ่งสรรพ์อันกลมเกลียว
ซึ่งกอดเกี่ยวสำนึกผนึกใน
แล้วไยมุ่งกอบโกยเหมือนโหยหิว
จนปลิดปลิว.. ความจริงยิ่งเลื่อนไหล
เมื่อคนไม่มีใจไว้ให้ใคร
จึงไม่เหลืออะไร...ไม่เหลือเลย...ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น