พริ้ว พริ้ว ระริวไหว
ลิบลิบรำไรโพ้นผา
สายหมอกเรี่ยรายพรายตา
สกุณาเริงระบำริมบึง
ดุจดั่งภาพวาด
พื้นน้ำสวยสะอาดอัดอึ้ง
อ้อยอิ่งดื่มด่ำคำนึง
อาบเพลงรำพึงของสายลม
ทิวไม้ไหวร่างกลางแดด
โลมแสงสีแสดผสานผสม
ปรุงแต่งธาราอารมณ์
ทอรุ้งพร่างพรมระยิบระยับ
ไม้สูงระดะแซงเสียดยอด
ปรกเถากระหวัดกอดสอดสลับ
เหยียดรากเรื่อเรื้องเนื่องนับ
โจมจับดินสู้พายุร้าย
หวือ..หวือ..กระพือปีกนกฟ้า
แจ้ก..จ้า แจ้ก..จ้า ไม่ขาดสาย
หวิวหวีดหรีดระงมห่มกาย
ร่ายร้องลำนำป่าดง
ระบัดใบคลุมดินทั้งผืน
เหยียดยืนยอดหญ้าระหง
ชื่นชีวิตลิขิตขอทระนง
ยืนยงส่งฟ้าท้าไพร
ใดคือสรรพสิ่ง...
แท้จริงคือจิตยิ่งใหญ่
กำหนดความงาม ความนัย
สดใสลึกซึ้งหนึ่งเดียวฯ
คำว่า "พริ้ว" คำนี้ไม่ปรากฎในพจนานุกรม แต่ผู้เขียนนิยมใช้มากกว่า "พลิ้ว" เนื่องจากดูสวยงามและมีความสอดคล้องกับคำกวีมากกว่า เคยเรียนถามท่านผู้รู้ในราชบัณฑิตย์หลายครั้งถึงเหตุผล แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบที่น่าพอใจ เลยจงใจใช้ "พริ้ว" เรื่อยมา หวังว่านักเรียนคงสังเกตให้ดี...
ตอบลบ