ซึ่งปริแยกแตกจากภูผา
จองจำเนิ่นผ่านกาลเวลา
ปรารถนาใดใดไป่มี
วันหนึ่งฟ้าอับดาวก็กราวก้อง
กู่ร้องฝนฟ้าอึงมี่
เพิงผาพลันพ่ายพับปฐพี
ครืนกระชากซากธุลีเกรียวกรู
กึกก้องกัมปนาทกราดเกรี้ยว
น้ำเชี่ยวโซรมซัดสาดซู่
กรวดก้อนซอนซับรับรู้
กูกระอักเกินกล้ำลำเค็ญ
ถัดถั่งท่องนทีรี่ไหล
ไปตามกระแสสินธุ์เตลิดเต้น
เกลือกกลิ้งทบท่าวหนาวเย็น
เคืองเข็ญคับแค้นแน่นใน
กูคือผู้แพ้แน่หรือ
กูล้า..รามือใช่ไหม
หรือกร้าวหรือแกร่งเกินไป
จึงน้ำโลมไล้เกลากลึง
กลายเป็นก้อนกรวดเม็ดเกลี้ยง
เพียงกรวดเม็ดน้อย..น้อยก็หนึ่ง
กาลกล่อมเคี่ยวกรำคำนึง
ดื่มดึ่งสุกสกาววาวมน
มิใช่เพชรฉายประกายกล้า
ระยิบระยับจับตาทุกแห่งหน
แต่ก็แกร่งพร้อมพรั่งทั้งสกนธ์
พร้อมชน..พร้อมชื่น..กับคืนวัน.
ระพี พชระ http://planetpt.blogspot.com/
เยี่ยมชม ๐ เพจ..https://www.facebook.com/RaPhiPhchra?ref=hl
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น