บทกวี >> ด้วยรัก....ที่รานร้าว

เอามีดมากรีดน้ำ

แล้วก็ย่ำย้ำรอยเก่า

มีแผลก็แค่เกา

สร้างบทนำคือจำยอม….

เหมือนละครน้ำครำดูซ้ำซาก

เห็นแต่ฉากรวยรูปจูบไม่หอม

วาทศิลป์กล่อมเกลี้ยงเผดียงดอม

หวังเพียงน้อมผู้คนให้ทนดู

จะปรองดองต้องปองดีเป็นที่ตั้ง

เพราะเสียงสั่งของหัวใจให้อดสู

ต่อความหมายพ่ายพับที่รับรู้

หรือตัวกูพวกกูอยู่ต่อไป

เชื่อมั่นประเทศไทย...ให้ใครเชื่อ

ถ้าตัวเองไม่เหลือความยิ่งใหญ่

ยอมระย่อต่อระยำที่ตำใจ

หวังเพียงขั้นบันไดของตนเอง

ต่อภาวะผู้นำที่ช้ำชอก

หรือยังดูไม่ออกแค่อวดเก่ง

ดีแต่พูดพล่ามไปไม่บรรเลง

ขอลอยตัวตามเพรงไปวันวัน

เมื่อผู้นำไร้รักประชาชาติ

และไร้ความเด็ดขาดจะบุกบั่น

มีแต่เกรงปีนเกลียวพวกเดียวกัน

ก็ไร้สิทธิสานฝันแม้วันเดียว

บ้านเมืองนี้เสียหายไม่พอหรือ

จึงยังตีหน้าซื่อเหมือนไม่เกี่ยว

ปล่อยคนบาปกำหนดบทขบเคี้ยว

ในทุกทิศทุกเที่ยวไม่ละลด

หยุดเลือกตั้งสักห้าปีจะดีไหม

เพื่อสร้างทางสายใหม่ให้ปรากฏ

ปิดวงจรการเมืองเรื่องคิดคด

และเปิดบทคนดี...นิติรัฐ.