บทกวี >> คืนเหงา

มาเพื่อชื่นดวงดาวพร่างพราวฟ้า

มาเพื่อทอดเวลาหาเหตุผล

มาเพื่อหลบหน้าหมองของผู้คน

มาเพื่อพ้นเงาทะมื่นที่กลืนเมือง

โอ้ละหนอ..ความดีที่หล่นหาย

กลับกลืนกลายเป็นเลวเสียทุกเรื่อง

แหงนมองฟ้าฟ้าเหงาเงาเรื่อเรือง

เหมือนซ่อนเคืองอัดอั้นกับฝันร้าย

คืนวันนี้..วันนั้น..หรือวันไหน

ล้วนจัญไรเจิดแจรงไม่แหนงหน่าย

สารพัดสารภัยก็ไล่ราย

เหลือเพียงเพลงสุดท้ายจะร่ายพิษ

ยังมีไหมพรายพริ้มรอยยิ้มชื่น

มืดเหมือนคืนเดือนมืด..มืดสนิท

ยินแต่เสียงคร่ำครวญอยู่ถ้วนทิศ

นี่..ชีวิตหรือว่าซาก...ลำบากนัก

จะต้องรอรุ่งรางสักกี่รุ่ง

กว่าเรียวรุ้งจะเรืองไรให้ประจักษ์

หรือจะยอมเชือดเนื้อเพื่อเซ่นวัก

ให้หมู่ยักษ์ฆ่าเข่นเช่นเป็นมา

เพราะเดินย่ำรอยหม่นบนทางร้าว

ที่ทอดยาวสู่ถนนคนบาปหนา

มองหลังคนขมขื่นคือผืนนา

เห็นตำตา..ตาจึงจำ..ไว้ตำใจ.
เห็นตำตา..ตาจึงจำ..ไว้ตำใจ.