เป็นเพียงความรู้สึกอันลึกซึ้ง
ครุ่นคำนึงด้วยแรงปรารถนา
พริ้วผ่านห้วงทะเลแห่งเวลา
ไม่อาจราเริศร้างเหมือนอย่างเคย
เราหลงทางมาแต่ไหนเมื่อไหร่นี่
จึงวันนี้สะทกสะเทือนเกินเอื้อนเอ่ย
ดอกไม้หอมจรุงกลิ่นอันชินเชย
นิจจาเอ๋ยไยชืดหอมจืดจาง
ดอกโมกบานเกลื่อนกล่นบนต้นโมก
สลัดกลีบวิปโยคอยู่ไม่สร่าง
พรมขาวหม่นทอดนิ่งอยู่ริมทาง
สลายร่างบางเบาเหงาระยับ
กับราตรีว่างเปล่าชวนเศร้าหมอง
สัมผัสเพียงแสงทองของอัจกลับ
มาเฉิดฉายโลมลูบจนวูบวับ
ก่อนลาลับจับแจ้งแสงอรุณ
คว้าง..คว้าง ใบไม้ปลิว
ลอยละลิ่วหมุนคว้างกลางน้ำขุ่น
กระไออวลกระอักอุกเร่ซุกซุน
ละม้ายหุ่นร่อนเร่ชเลชล
อยากหยัดยืนก็เกินขืนกระแสกล้า
ทะลักบ่าบดขยี้จนปี้ป่น
จำสะอื้นจ่อมจุกกับทุกข์ทน
ประสาคนสิ้นหวังทุกครั้งคิด
เมื่อมวลหมู่ผู้กล้าหายหน้าหมด
อนาคตก็ระเนนถูกเบนบิด
เหมือนวิญญาณถูกเขมือบด้วยเหลือบพิษ
ที่จะหาชีวิต...เลิกคิดเลย!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น