โลกสีขาวของหนูอยู่ที่ไหน
มันอยู่ในกระดาษวาดเขียนหนู
หรืออยู่ในชอล์คที่ถือในมือครู
หรือเป็นเพียงคำหรูหรูหนูเคยฟัง
โลกสีขาวอยู่ไหนหนูไม่เห็น
ตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่เห็นหวัง
เห็นแต่รอยขาดวิ่นอันภินท์พัง
กับคราบอันเกรอะกรังประดังประเด
ลับแววตาฝ่าสายลมจนคมกริบ
เพ่งกระพริบตามทางไม่ห่างเห
โลกวิมุติทรุดซวนแกมรวนเร
เหมือนพ่ายพับกับเสน่ห์แห่งโลกีย์
โลกสีขาวจึงวันนี้กลายสีหม่น
ฉาบทะเลผู้คนอยู่ทุกที่
เกลื่อนความหมองนองน้ำตาล้นราคี
เปล่งประกายความดีด้วยสีดำ
เหมือนไฟไหม้ฟ้าหม่นจนโลกมืด
ม่านเทาทึมขึงพืดยังมิหนำ
กาลกิณีผีร้ายร่ายระบำ
เข้าเหยียบย่ำทำร้ายแต่วัยเยาว์
เด็กวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
ท่ามมรรคาอนาคตอันโฉดเขลา
ถูกแต้มสีดิบด้านอยู่นานเนา
ใต้เงื้อมเงาใบ้บอดตลอดทาง
แล้วอย่างนี้..ไหนเล่าโลกขาวผ่อง
ใครครอบครองแต่งเติมเพิ่มรอยด่าง
เมื่อสีขาวเหมือนสีคล้ำโดยอำพราง
ก็เหลือแค่อีกทาง...หนู..สร้าง..เอง!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น