บทกวี >> ฤาสยามไร้ผู้รู้หน้าที่

คือความวิปโยคโศกสมัย

ประกาศความป่วยไข้ไปทุกแห่ง

เมื่อธรรมะใสพิสุทธิ์หยุดแสดง

ปล่อยกาลีแก่งแย่งสำแดงตน

หรือคนกล้า คนดีไม่มีแล้ว

เหลือแต่กาตาแววผู้สับสน

บริกรรมพร่ำคาถาว่าอดทน

ให้ปวงชนสิ้นหวังทุกครั้งครา

หรือคนดีอยู่ไม่ได้ในเมืองนี้

โลกไม่มีหลักประกันให้คนกล้า

หรือสิ้นสุดกระแสยุติธรรมา

ความชั่วช้าสามานย์จึงพล่านนัก

ปล่อยอัปรีย์ผีร้ายสยายร่าง

เกลื่อนกร่างตำใจให้ติดปลัก

เพื่อนไทยพาไทยให้แล้งรัก

แจ้งประจักษ์เต็มตาก็ครานี้

บทกวี >> พลังเงียบ..ต้องไม่เงียบ..!!

พลังเงียบต้องไม่เงียบ

ต้องกล้าเหยียบกล้าหยัดยืน

ปลุกใจให้ฟื้นตื่น

ด้วยมาดมั่นกระชับมือ

เพลาอนาคต

ถูกกำหนดให้ยึดถือ

จะหงอจะอออือ

หรือกอบกู้เชิดชูธรรม

นี่คือทางสองแพร่ง

ที่ยื้อแย่งชิงการนำ

กี่ถ้อยกี่ร้อยคำ

ก็ไม่สู้หนึ่งใจคิด

เลือกเอาและเลือกเอง

อย่าคร้ามเกรงเพราะเป็นสิทธิ

วันนี้คือชีวิต

จะถูกผิดก็วันนี้

ธำรง “ทรงพระเจริญ”

เพื่อสรรเสริญพลังความดี

หรือปล่อยให้อัปรีย์

มันรื้อบ้านประหารเมือง

เมื่อเลยขีดของเหตุผล

ประสาคนไม่รู้เรื่อง

จาบจ้วงอยู่เนืองเนือง

ควรหรือจะละเว้นมัน

เพื่อนเอ๋ย..พี่น้องเอ๋ย..

อย่าชื่นเชยแต่เพียงฝัน

เมื่อไทยไม่รักกัน

สมานฉันท์ก็ป่วยการ.

บทกวี >> รักดีต้องกล้าดี...

เพราะใจไม่กล้าชั่ว

และเกลียดกลัวไม่กล้าทำ

ธรรมะจึงเพลี่ยงพล้ำ

เหมือนพ่ายแพ้ตลอดมา

ถูกกระทำขยำขยี้

ก็ต่อตีกันซึ่งหน้า

ถูกเขาแกล้งกล่าวหา

ก็เชิดหน้าพร้อมรับกรรม

หัวใจอันกล้าแกร่ง

แม้โรยแรงเพราะถูกย่ำ

คำตอบอาจบอบช้ำ

และผิดหวังทุกครั้งคิด

แต่ใจก็คือใจ

ไม่มีใครกล้าสวมสิทธิ

ชี้นำทางชีวิต

ที่ลิขิตและเลือกเดิน

คนดีจึงกล้าดี

กล้าชวนชี้ที่ควรเมิน

กล้าข้ามทุกโขดเขิน

เพื่อพิสุจน์ถึงเส้นทาง

โลกแห่งอนาคต

จึงปรากฎทุกก้าวย่าง

รอยเท้าที่ทอดวาง

ไม่เคยร้างผู้เดินตาม

เป็นเช่นนี้และเช่นนี้

ตราบยังมีเศษซากทราม

ย่อมมีผู้ก้าวข้าม

และดาหน้าเข้าท้าทาย...

บทกวี >> กว่าเป็นคนเต็มคน

กว่าจะเป็นไม้ใหญ่ได้สักต้น

ต้องต่อสู้ดิ้นรนขนาดไหน

ต้องผ่านลม..ฝน..ฟ้ามาเท่าใด

ทั้งนกหนอน..ชอนไชกี่ภัยพาล

จึงเติบใหญ่ให้เห็นเป็นไม้หลัก

เป็นที่พักที่กินเป็นถิ่นฐาน

ให้ส่ำสัตว์ได้สิงสู่อยู่สุขสราญ

สืบตำนานผู้ให้แห่งไพรเย็น

กว่าเป็นคนเต็มคนสักคนหนึ่ง

กว่าเอื้อมถึงหลักชัยให้เขาเห็น

กว่าเปี่ยมศักดิ์บารมีอย่างที่เป็น

ต้องลำเค็ญแค่ไหนกว่าได้มา

ต้องบ่มเพาะประสบการณ์ทำงานหนัก

ต้องฟันฝ่าอุปสรรคอันหนักหนา

กี่หุบเหว กี่หนาวร้อน กี่อ่อนล้า

จึงสั่งสมบุญญาได้เท่านี้

แล้วไยเล่ายังไม่เข้าใจโลก

ว่าสุขโศกล้วนได้จากใจนี่

แม้อิ่มบุญวาสนามานานปี

ก็หลีกหนีไม่พ้นวงเวียนกรรม

ไยจึงต้องยึดติดนิมิตใหม่

ฝากหัวใจกับคนพาลสันดานต่ำ

ผู้ไร้ค่าแปดเปื้อนแต่เงื่อนงำ

สให้มืดดำในเบื้องท้ายปลายชีวิต

ไม่คิดถึงลูกหลานเลยบ้างหรือ

จึงดึงดื้อดันทุรังสร้างบาปผิด

ให้สายทรามตามตัวไปทั่วทิศ

ตามลิขิตประวัติศาสตร์จักวาดไว้

หยุดเสียเถิด วางเสียเถิด ไปเสียเถิด

ทางประเสริฐคงรู้อยู่หนไหน

เพื่อบุญของทวยราษฎร์ของชาติไทย

และเพื่อใจไม่ต้องตกนรกนาน...นาน.

บทกวี >> เพลงกล่อมหมาบ้า

เจ้าหมาบ้าเอย... เจ้าหวนกลับมา ว่าจะตีท้ายครัว

น้ำลายฟูมปาก อยากจะฟัดไปทั่ว

ไม่รู้สึกตัว ว่ากำลังคลั่งเอย..

    เจ้าหมาบ้ามาแว้ว...ว..ว เอ้า! รีบแจวรีบหนี

    ขืนชักช้ารอรี ปฐพีคงเปื้อนเลือด

    มันคงฟัดจมเขี้ยว ขย้ำเคี้ยวด้วยดาลเดือด

    หนังจะเถือเนื้อจะเชือด จนลาญเละแหลกเหลว

ใครขืนแหลมเข้ามา ไม่ว่าฟ้าว่าเหว

จะจนดีมีเลว กูกัดไม่เลือกทั้งนั้น

จะฟาดฟัดสะบัดใส่ ให้สาใจอัดอั้น

อุตส่าห์หลบอยู่หลายวัน กว่าได้บ้าสมอยาก

    กูบ้าตามกติกา อย่ามาว่ากูอ้าปาก

    ไม่ต้องถางต้องถาก ว่าปากเหม็นเกินเหตุ

    เหวย! รอช้าอยู่ไย เหล่าหมาไทยหมาเทศ

    หรืออยากลองฤทธิ์เดช เขี้ยวหมาบ้าบี้บด

ทั้งหัวซอยท้ายซอย ต้องตามรอยตามกฎ

ใครแข็งข้อทรยศ ระวังจะอดบำเหน็จ

ตราบยังกัดไม่พอ ตราบยังล่อไม่เสร็จ

ยังตามล้างตามเช็ด ไม่สะเด็ดไม่สะเด่า

    อย่าหวังเลยว่าจะจบ ยอมสยบเลยนะเจ้า

    อย่างน้อยก็หอนเห่า เมาน้ำลายซะให้เข็ด

    จะขอลุยให้สุดลิ่ม จะแทงทิ่มให้ดุเด็ด

    ไม่ว่ากรวดว่าเพชร ไม่เกี่ยงเหล่าเกี่ยงสี

ขอป่วนเมืองอีกครั้ง ให้ตาตั้งกันถ้วนถี่

ใครหมาบ้าหมาดี มาต่อตีเดี๋ยวก็รู้

กูมีพวกคอยเชียร์ ทั้งนักเลียนักขู่

ล้วนพร้อมยอมพันตู เป็นพันธุ์กูทั้งนั้น

    ทั้งเขี้ยวคมเขี้ยวคด เขี้ยวกบฎเขี้ยวสั้น

    ล้วนแต่เชี่ยวเชิงชั้น เรื่องปากมันสัประยุทธ์

    ต่อให้เยี่ยมเทียมฟ้า ต่อให้ห้าเสาผุด

    ไม่ว่าชายว่าตุ๊ด ก็ขอท้า..กูบ้าเว้ย..ย..ย...!!!

เจ้าหมาบ้าเอย.. เจ้าหวนกลับมา ว่าจะชี้สองสถาน

ทางหนึ่งทึ้งเทพ ทางหนึ่งถึงมาร

หงุดหงิดงุ่นง่าน รอกลับบ้านเก่าเอย...

บทกวี >> อิทัปปัจจัยตา ๒๕๕๒

เพราะมีสิ่งนี้        จึงมีสิ่งนั้น

เพราะมีความฝัน    จึงมีความหวัง

เพราะมีความรัก    จึงหนักความชัง

เพราะยากเหนี่ยวรั้ง    จึงต้องติงเตือน

ชะลอใจให้หยุดนิ่ง

แล้วความจริงจะเปิดเผย

เวลาที่ผ่านเลย

จักอ้างเอ่ยถึงตัวตน

เรื่องราวบนโลกนี้

ล้วนย่อมมีเหตุและผล

มีค่าประสาคน

ผู้เกิดมาและตายไป

ความดึทึ่หลงทาง

จะสรรค์สร้างอะไรได้

ตีปลาที่หน้าไซ

แค่ฉาบไล้ด้วยลมลวง

สัจจะคือขจัด

สาปอสัตย์ที่หล่นร่วง

กล้าห้ามและถามทวง

ถึงธาตุแท้ทุกทางธรรม

ตักน้ำแล้วเห็นปลิง

เพียงอยู่นิ่งยังมิหนำ

ขอดค่อนด้วยคาวคำ

ให้ขลาดคว้าไม่กล้าชิง

เป็นกลางแล้ววางเฉย

เหมือนละเลยในบางสิ่ง

อิดออดและทอดทิ้ง

กลบความจริงอันโหดร้าย

แม้ใจจะใฝ่ธรรม

หากหนุนกรรมอันเสียหาย

ก็เงียบเหงาและเปล่าดาย

กวักเมฆร้ายมากลืนเมือง./

บทกวี >> อสมานฉันท์ (๕)

เดินกันคนละที่                     ดีอยู่คนละทาง

เห็นเป็นคนละอย่าง              ต่างไปคนละมุม

รวมจึงกลายเป็นแบ่ง             แย้งกันทีละกลุ่ม

หนาวจึงร้าวระรุม                   สุมสะท้านในทรวง

ถูกกลับกลายเป็นผิด             คิดแล้วน่าเป็นห่วง

ดาวดับทีละดวง                    ร่วงหล่นฟ้าละลาน

ดินกลางดงคนดิบ                 หยิบเอาขึ้นมาหว่าน

สอดเป็นสร้อยสะพาน            สานต่อท่ออธรรม

เจ็บที่ไม่รู้จัก                         รักจึงโลดถลำ

มึนจนหัวคะมำ                      กรรมอีกแล้วละกู

หลุดจากอุ้งมือมาร                 พาลมาเจอตาอยู่

เห็นสมบัติศัตรู                      ดูอยากผลัดกันชม

เรือที่จ้องจะพาย                   กลายกำลังจะล่ม

ผลัดธนานิยม                       ชมอำมาตย์อาชญา

ปาก..ประชาเป็นใหญ่           ใจ...เห็นเป็นขี้ข้า

ที่ไม่ขัดศรัทธา                     ก็คว้าสนองกำนัล

เด็ดเอามาประดับ                 จับเป็นตัวประกัน

เห็นไหมเทพสวรรค์              ปั้นหน้าเรียงสลอน

คราบสุภาพบุรุษ                  หยุดเพราะเกลือเป็นหนอน

ขืนให้ตกตะกอน                  พรจะกลายเป็นพิษ

เด่นจะกลายเป็นด่าง            กร่างจะมาสวมสิทธิ์

สาปจะรุมทั่วทิศ                  ผิดจะมากันครบ

ปล่อยชงเองกินเอง              เกรงจะไม่สงบ

เมืองจะเรืองแนวรบ              หลบอย่างไรไม่พ้น

เพราะไม่หยุดที่อยาก           ลากกันมาแต่ต้น

ขุ่นจึงเคล้าระคน                 ปนกับแค้นคาเคือง

เครียดจะกลายเป็นคลั่ง       ทั้งเสื้อแดงเสื้อเหลือง

กังสดาลงานเมือง                เปลืองและเปล่าปลี้ไป./

บทกวี >> คนปลูกดอกไม้

และแล้วความดีกว่าก็ปรากฎ

แม้ไม่หมดความเขลาเข้ามาเพิ่ม

แต่อย่างน้อยก็ยังมีดีกว่าเดิม

ตรงดีเติมเพิ่มหวังกำลังใจ

บนเวทีที่หมายสุดปลายฟ้า

เธอคือผู้ค้นหาความหมายใหม่

คอยทอดวางสำนึกผนึกใน

เพื่อดอกไม้ดอกใหม่ได้ผลิบาน

หยาดน้ำใสทีละหยดรดใบอ่อน

ดังคำพรประโลมไล้ให้แตกก้าน

หนึ่งเป็นสอง..สองเป็นสี่ คลี่ตระการ

สะท้อนสะท้านสำนึกใหม่ให้มีเป็น

กลางความโลภ โกรธ หลง ประจงจัด

ประคองคัดความดีชี้ให้เห็น

ทีละจุด ทีละแฉก แยกประเด็น

ที่ลี้เร้นเห็นต่างกระจ่างพลัน

เราอาจต่างตามวิถีชีวทัศน์

ซึ่งมีกรอบจำกัดมีขีดขั้น

อาจบอบบางเข้มข้นที่ชนชั้น

แต่มีฝันงดงามทุกความคิด

เนิ่นนานนักหนา...

กงล้อกาลเวลาก่อจริต

เริงระบำร่ำบรรเลงเพลงชีวิต

กว่าสำนึกถูกผิดจะถึงพร้อม

คนปลูกดอกไม้...

เธอก็คือผู้ให้กระไอหอม

กำจายกลิ่นสุขสมให้ดมดอม

ดื่มดวงใจไหวน้อมด้วยยินดี

เธอทำให้คนเห็นเช่นที่หวัง

ยุติธรรมคือพลังแห่งศักดิ์ศรี

ที่มนุษย์ผู่หนึ่งจะพึงมี

และชวนชี้ให้เห็นเป็นความงาม.

บทกวี >> โลกหมุนไป ใจยังมี

ชีวิตคนเกิดมากว่าจะดับ

เคยได้รับความรักสักกี่หน

เคยถึงพร้อมสิ่งดีดีสักกี่คน

เคยพบผ่านมารผจญกี่คน/ครั้ง

บนเส้นทางทอดยาวทุกก้าวย่าง

อาจมีบ้างบางทีที่สิ้นหวัง

เหมือนใจเจียนสิ้นแสงแห่งพลัง

ยากอยู่ยั้งหยัดยืนฝืนต่อไป

ภาพงดงามบางภาพอาจสาบสูญ

เศษขยะปฎิกูลอาจเปื้อนใส่

จนฟอนเฟะเละลึกผนึกใน

เกินห้ามใจสำนึกสะอึกเอียน

ต้องทนอยู่ดูดายความร้ายกาจ

ยอมจำนนต่ออำนาจชวนคลื่นเหียน

จำน้อมรับแม้จิตคิดอาเจียน

เพื่อสืบผลพากเพียรที่ทำมา

วันนี้ฟ้าอาจมืด...มืดสนิท

เห็นแต่ความมืดมิดทุกหย่อมหญ้า

สัมผัสผองภัยพาลละลานตา

ซึ่งถาโถมเข้ามาจนชาชิน

แต่เชื่อเถิด..ฟ้าอาจดำดูคล้ำหมอง

แต่แสงทองจักคงอยู่มิรู้สิ้น

ยิ่งมืดมาก ยิ่งใกล้สาง ยิ่งรางริน

เป็นอาจิณอยู่อย่างนี้ทุกวี่วัน

ขอจงเชื่อในความดีที่มีอยู่

ขอจงสู้อย่างมั่นใจในภาพฝัน

ขอจงยึดถือธรรมเป็นสำคัญ

ขอตั้งมั่นในรักเป็นหลักชัย

ถึงเหนื่อยล้าก็จงล้า..แต่อย่าท้อ

ถึงต้องรอก็จงรอ..ต่อสู้ใหม่

ถึงเลือดตาแทบกระเด็น..ไม่เป็นไร

ตราบที่โลกหมุนไป..ใจยังมี

เพื่อแผ้วถางทางข้างหน้าให้ปรากฎ

เป็นเส้นทางงามงดด้วยศักดิ์ศรี

ปลุกสำนึกผู้ผ่านทางเส้นทางนี้

ให้เดินตามความดีที่พานพบ.