มองกระจกบานเก่าเงาฉายส่อง
กระจกฟ้องความจริงสิ่งที่เห็น
ผิวเหี่ยวย่นโปนปูดหูดเส้นเอ็น
เหมือนย้ำเน้นความชราที่มาเยือน
สองดวงตาพร่าเลือนเหมือนติดกับ
ในม่านเงาเทาทับคลับคลาเสมือน
สองหูอื้อยินเสียงเพียงเลือนเลือน
บนหน้าเปื้อนรอยยิ้มปริ่มตีนกา
กว่าเจ็ดทศวรรษผ่านปานความฝัน
ฟ้ายังคงฉาบตะวันเหมือนก่อนหน้า
ดาวยังคงฉายแสงแข่งจันทรา
ไฉนรอยชีวายากหยัดยืน
สุดจะยั้งรั้งฝืนให้คืนกลับ
ได้แต่พร้อมยอมรับไม่ขัดขืน
ล่องทะเลเวลาฝ่าวันคืน
ด้วยชีพชื่นสู่จุดหมายทั้งกายใจ
เพื่อนเพื่อนรู้จักฉันไหม
ว่าฉันคือใคร
ฉัน..นายถุงน้อย แน่นเหนียว
ฉันชอบเดินทางท่องเที่ยว
ลัดเลาะลดเลี้ยว
เที่ยวไปทั่วทุกแห่งหน
พี่น้องมากมายหลายคน
เกี่ยวข้องปะปน
กับชีวิตหลายหลากมากมี
พ่อฉัน..ปิโตรเคมี
แม่ชื่อ..เม็ดสี
ก่อกำเนิดฉันขึ้นมา
พร้อมญาติเฮโลสาระพา
ยกพวกยาตรา
ตามหาโลกสวยช่วยกัน
ในนาม “พลาสติก” คุณอนันต์
หลายเผ่าพงศ์พันธุ์
เสกสรรค์ปั้นแต่งแปลงกาย
เขียวเอย...เขียวพรมผืนใหญ่ ใครมาถักทอไว้ แลไกลสุดตา เจียวเอย... ตัวฉันนั่นไง ใบ ข้าว เขียวเขียว ยืนต้นเดี่ยวเดี่ยว ร...
