บทกวี >> คือกรวดเม็ดหนึ่ง

กูก็แค่กรวดเม็ดหนึ่ง

ซึ่งปริแยกแตกจากภูผา

จองจำเนิ่นผ่านกาลเวลา

ปรารถนาใดใดไป่มี

วันหนึ่งฟ้าอับดาวก็กราวก้อง

กู่ร้องฝนฟ้าอึงมี่

เพิงผาพลันพ่ายพับปฐพี

ครืนกระชากซากธุลีเกรียวกรู

กึกก้องกัมปนาทกราดเกรี้ยว

น้ำเชี่ยวโซรมซัดสาดซู่

กรวดก้อนซอนซับรับรู้

กูกระอักเกินกล้ำลำเค็ญ

ถัดถั่งท่องนทีรี่ไหล

ไปตามกระแสสินธุ์เตลิดเต้น

เกลือกกลิ้งทบท่าวหนาวเย็น

เคืองเข็ญคับแค้นแน่นใน

กูคือผู้แพ้แน่หรือ

กูล้า..รามือใช่ไหม

หรือกร้าวหรือแกร่งเกินไป

จึงน้ำโลมไล้เกลากลึง

บทกวี >> รัฐธรรมนูญฉบับ..ตูเอง

มาตราหนึ่ง..ประเทศไทยมิใช่หนึ่ง

แต่จะต้องแบ่งครึ่งให้ถึงสอง

และต้องมีตัวกูเป็นผู้ครอง

ตีตราจองของใหม่ใหม่ได้คล่องมือ

มาตราสอง..ต้องมีประชาธิปไตย

ในเงื่อนไข..ยอมตามและห้ามหือ

พร้อมยอมทนสนตะพายคล้ายกระบือ

แลกกับซื่อคืออด..คดคือรวย

มาตราสาม..ห้ามมีตุลาการ

ที่ประจานคนจัญไรไม่เล่นด้วย

มาตราสี่..รัฐสภาต้องเฮงซวย

ยกมือช่วยรัฐบาลทุกกรณี

มาตราห้า...โทษอาญายังมีได้

แต่ต้องดูหน้าใครให้ถ้วนถี่

มาตราหก..การค้าต้องเสรี

แต่กูมีสิทธิควบมารวบเอา

มาตราเจ็ด...บุคคลมีเสรีภาพ

ที่จะงาบ...ที่จะเลว...ที่จะเผา

มาตราแปด...การศึกษาแต่วัยเยาว์

ต้องสอนให้โง่เขลาให้เชื่อฟัง