กวีวัจนะ 📃 ร้อยกระบวนสำนวนไทย (๔) กลอนสุภาพ

กลอนสุภาพ

ตำน้ำพริกละลายในแม่น้ำ

เผ็ดจะนำรสได้อย่างไรหนอ

เปรียบงานนิดคิดเสียเพลินจนเกินพอ

เขาเยินยอจ่ายไม่ยั้งหวังคำชม

เอาเนื้อหนูปะเนื้อช้างหวังเอาหน้า

กับมหาเศรษฐีมีเงินถม

เจียดสินทรัพย์อย่างโก้แท้โง่งม

เราล่มจมเขามากเพิ่มแค่นิดเดียว

หวังงานใหญ่อย่าลองเล่นเช่นยาจก

กุ้งฝอยตกปลากะพงคงเสียเที่ยว

ลงทุนน้อยกำไรมากยากนักเชียว

กว่าขับเคี่ยว กว่าได้การ นานนานที

ไม่เห็นน้ำด่วนไปตัดกระบอก

อาจเสียดยอกทุกข์ทนรนหาที่

ยังไม่ถึงเวลาค่าควรมี

ด่วนทำไปก็เปล่าปลี้มีแต่เปลือง

เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้างเอาอย่างเขา

เที่ยวเกลือกกลั้วมัวเมาไม่เข้าเรื่อง

เขามั่งมี เรามีมั่ง ตั้งตาเคือง

เลียนแบบความฟุ้งเฟื่องเซื่องเซื่องไป

กินข้าวร้อน นอนตื่นสายอย่างนายเหนือ

รักสบายอยู่ทุกเมื่อน่าเบื่อไหม

ทุกงานทำก็ฝืนทำเพราะจำใจ

เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ งอมือตีน

คอยผัดวันประกันพรุ่งมุ่งผัดผ่อน

ต้องเดือดร้อนเพราะพาทีไม่มีศีล

ใครจะรอต่อให้แน่แม้ปวีน

ยากป่ายปีนความสำเร็จเสร็จทันกาล

ปากเป็นเอก เลขเป็นโท โวหารเปรียบ

ยกทำเนียบวิทยามหาศาล

ยังเป็นรองร้อยรสพจมาน

ที่ขับขานออกไปให้คนยิน