เพราะมีสิ่งนี้ จึงมีสิ่งนั้น
เพราะมีความฝัน จึงมีความหวัง
เพราะมีความรัก จึงหนักความชัง
เพราะยากเหนี่ยวรั้ง จึงต้องติงเตือน
ชะลอใจให้หยุดนิ่ง
แล้วความจริงจะเปิดเผย
เวลาที่ผ่านเลย
จักอ้างเอ่ยถึงตัวตน
เรื่องราวบนโลกนี้
ล้วนย่อมมีเหตุและผล
มีค่าประสาคน
ผู้เกิดมาและตายไป
ความดึทึ่หลงทาง
จะสรรค์สร้างอะไรได้
ตีปลาที่หน้าไซ
แค่ฉาบไล้ด้วยลมลวง
สัจจะคือขจัด
สาปอสัตย์ที่หล่นร่วง
กล้าห้ามและถามทวง
ถึงธาตุแท้ทุกทางธรรม
เพียงอยู่นิ่งยังมิหนำ
ขอดค่อนด้วยคาวคำ
ให้ขลาดคว้าไม่กล้าชิง
เป็นกลางแล้ววางเฉย
เหมือนละเลยในบางสิ่ง
อิดออดและทอดทิ้ง
กลบความจริงอันโหดร้าย
แม้ใจจะใฝ่ธรรม
หากหนุนกรรมอันเสียหาย
ก็เงียบเหงาและเปล่าดาย
กวักเมฆร้ายมากลืนเมือง./
เขียนเพราะรำคาญพวกกลาง-กลวง
ตอบลบความดีไม่มีข้าง
ไม่มีกลางมีแต่ตรง
ไม่เคยละเลยหลง
กับกลิ่นสาบกำซาบทราม
คนดีต้องกล้าดี
กล้าชวนชี้ กล้าประณาม
กล้าห่วง กล้าทวงถาม
ถึงความดีทุกที่ทาง.
หากความดีนั้นเป็นเช่นสวนสัตว์
ตอบลบสารพัดบรรดามีที่ในป่า
เที่ยวตระเวนดักจับหาซื้อมา
สร้างคุณค่าธรรมชาติให้คนชม
อนิจจาน่าสงสารความสร้างสรรค์
สัตว์จาบัลย์ความคิดสร้างไม่เหมาะสม
ความนิยมชอบชมชวนตรอมตรม
ดวงใจสัตว์ป่าระทม ฤา ความดี
กรงคอกที่แคบคับ
ตอบลบชื้้นอับแสนอ้างว้าง
สิ้นที่แลหมดทาง
สุดก้าวย่างกำบังตน
แสนอายแสนเสียดาย
ชีวิตไพรต้องสับสน
ต้องจำประคองตน
กลำ้้กลืนชีพเสรี