บทกวี >> เราจะไปทางไหนกัน

เราจะไปทางไหนกัน...

เมื่อตะวันบอกลาฟ้าใส

เมฆคลุ้มกลุ้มสรวงทวงไทย

ลองไนหริ่งหรีดกรีดร้อง

มืดมนหนทางกลางเถื่อน

ห่างเพื่อนห่วงภัยทั้งผอง

หมดแล้วรุ่งสางทางทอง

ไม่มีพี่มีน้องแล้วบัดนี้

เหลือแต่ลมแล้งแห่งรัก

พัดใจให้ประจักษ์ทุกที่

กราดเกรี้ยวโบกสะบัดพัดวี

เพลงมารอึงมี่อวลเมือง

บทกวี >> โลกสีขาวของหนู

 

โลกสีขาวของหนูอยู่ที่ไหน

มันอยู่ในกระดาษวาดเขียนหนู

หรืออยู่ในชอล์คที่ถือในมือครู

หรือเป็นเพียงคำหรูหรูหนูเคยฟัง

โลกสีขาวอยู่ไหนหนูไม่เห็น  

ตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่เห็นหวัง

เห็นแต่รอยขาดวิ่นอันภินท์พัง

กับคราบอันเกรอะกรังประดังประเด

ลับแววตาฝ่าสายลมจนคมกริบ

เพ่งกระพริบตามทางไม่ห่างเห

โลกวิมุติทรุดซวนแกมรวนเร

เหมือนพ่ายพับกับเสน่ห์แห่งโลกีย์

โลกสีขาวจึงวันนี้กลายสีหม่น

ฉาบทะเลผู้คนอยู่ทุกที่

เกลื่อนความหมองนองน้ำตาล้นราคี

เปล่งประกายความดีด้วยสีดำ 

บทกวี >> ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือน

๐ ตักข้าวใส่ปากแม่ คำเดียว

บุญห่มรักกลมเกลียว แน่แท้

บาตรพระตักหลายเที่ยว ยังอาจ บุญโรย

ใดจักเปรียบปานแม่ ผู้พระในเรือนฯ

๐ แต่เล็กจนแก่กร้าน ใจกาย

หอมห่วงมิวางวาย ลูกแม่

หมายลูกอยู่สุขสบาย เป็นหนึ่ง

ตนเหนื่อยหนาวหนักแปล้ ห่อนคิดเคยครวญฯ

๐ ยามเจ็บยามป่วยไข้ ใจตรอม

ใครห่วงจนผ่ายผอม เผื่อด้วย

เพื่อลูกแม่ยินยอม ทุกอย่าง

ลูกเจ็บแม่อยากช่วย เจ็บแม่แทนเองฯ

บทกวี >> สองมือแม่นี้ที่สร้างโลก

ถูก!...เธอเป็นผู้หญิงก็จริงอยู่

 แต่เธอคือนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ 

ในมือสองมีแรงคอยแกว่งไกว 

และเป็นขวัญกำลังใจให้ชายชม 

แปลกอะไรชายหรือหญิงล้วนสิ่งสร้าง 

ที่แตกต่างเพียงกายที่เสพสม 

มีเลือดเนื้อมีชีวามีอารมณ์ 

มีเคียวคมแห่งปัญญาค่าเหมือนกัน 

ใครอ่อนโยนเข้มแข็งหรือแกร่งกว่า 

ก็แค่คำกล่าวหาด้วยเดียดฉันท์ 

ตราบท้องฟ้าอาทิตย์ยังคู่จันทร์ 

ความสำคัญคือยังอยู่เป็นคู่ชิด 

ใครเท้าหน้าเท้าหลังก็ช่างเท้า 

ทุกการก้าวเท้าทั้งสองต่างครองสิทธิ์ 

ที่จะเดินที่จะย่ำนำชีวิต 

ตามแต่จิตคิดหวังที่ตั้งมา 

บทกวี >> ขยะ

จะนิ่งเฉยอยู่ทำไมหนอใจเจ้า

ในน้ำเน่ายังมีจันทร์ให้ฝันหรือ

สองมือเจ้าก็แคล่วคล่องทั้งสองมือ

ไยไม่รื้อร่องวิบัติให้พลัดไป

ในน้ำเน่าเงาจันทร์สิงก็จริงอยู่

แต่คงความหดหู่หรือมิใช่

เมื่อขยะปฏิกูลพอกพูนไทย

ขยะในใจคนก็ล้นตาม

ก่อกาลีผีร้ายย่างกรายเกลื่อน

ให้แปดเปื้อนประชาชนอีกล้นหลาม

ต้องจำยอมจ่อมจมสังคมทราม

กับสำนึกเหยียดหยามประณามตน

ที่ทนทานทบท่าวระทมทุกข์

สาละวนเสพสุขทั้งใจหม่น

ปล่อยเมฆร้ายผลาญพร่าฟ้าเบื้องบน

ให้ฟ้าหมองเยี่ยมยลแต่อนธกาล

วันนี้แสงเรื่อเรืองแห่งเมืองรุ้ง

เริ่มทิ้งคุ้งโค้งระยับกลับถึงบ้าน

เคืองระคายแค้นคามาเนิ่นนาน

กลับฉายฉานปรัศนีย์ที่ควรคิด

บทอาเศียรวาท >> เทพรัตน์วรรษา มหาจักรีสิรินธร

(ฉบัง ๑๖)

สมเด็จพระเทพรัตนา  วรราชสุดา

แห่งองค์มหาภูมินทร์

ภูมิพลบรมจักริน   เอกอัครศิลปิน

เจิดแจ่มฟ้าหล้าบุรีศรี

สืบเทพสืบธรรมบารมี   สืบวงศ์จักรี

สืบศักดิ์สืบศรีทวยไทย

เชิงชาญกานท์กวีเรืองไร จ่อเจตจริงใจ

สื่อสร้อยภาษาพาสาร

ศึกษาแบบเบื้องบุรพกาล เรียนรู้โบราณ

หมายต่อสายธารอนาคต

ด้าวแดนแว่นแคว้นชนบท มิเคยราลด

เสด็จเยือนสุขเศร้าสั่งสม

ต่อยอดพัฒนาปรารมภ์  ระดะระดม

ไพร่ราบปราบสู้ทุกเข็ญ

ดำเนินดำเนียรบำเพ็ญ สู่ราษฏร์ร่มเย็น

เฉกเช่นพระพ่อเพียรพา

ชาตกาลหกสิบชันษา  ห่มห้อมบุญญา

ขอพระสุขเกษมเปรมชัย

เชิญคุณพระรัตนตรัย   คุ้มครองป้องภัย

ไว้หลักขัตติยะนารี

เป็นแก้วประพาฬรัศมี   เปล่งคุณความดี

แผ่สุขไพศาลนิรันดร์เทอญ

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม

๐ ระพี พชระ ๐

ภาพจิตรกรรมพระสาทิสลักษณ์...อาจารย์จักรพันธ์ โปษยกฤต

บทกวี >> บานประตู

บานประตูมีไว้ให้เปิดกว้าง 

ใช่แค่เพียงอำพรางซ่อนบางสิ่ง 

หรือจำนนพ่ายแพ้อย่างแท้จริง 

จึงปิดตายไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น 

บานประตูมีไว้ใช่แค่แง้ม 

หากยังถูกแต่งแต้มด้วยสีสรรพ์ 

ที่รอการเปิดไขใช่ทางตัน 

แต่คือก้าวสำคัญสู่โลกงาม 

ถึงรั้วหนากล้าแกร่งกำแพงกั้น 

ก็ไม่อาจหยุดฝันอันไหวหวาม 

เพราะหัวใจนักสู้ทุกผู้นาม 

ไม่เคยหยุดติดตามหาตัวตน

 

ตราบรำเพยแห่งสายลมยังพรมพัด 

ไม้ยังผลัดใบบังยังร่วงหล่น 

กระแสแห่งศักดิ์ศรีเสรีชน 

ย่อมว่ายวนรี่ไหลในสำนึก

 

เมื่อแสงทองส่องเตือนการเคลื่อนไหว 

แสงก็ส่องห้องหัวใจให้รู้สึก 

สะทกสะท้อนวามวู่อยู่ลึกลึก 

ให้ตริตรึกลึกซึ้งถึงทางควร

บทกวี >> วิหคแห่งใจ

เพราะความจริงไม่เหมือนกับนิยาย

และไม่คล้ายดังละคอนย้อนบทเก่า

จึงหวาดไหวใจสะท้านอยู่นานเนา

กับเงื้อมเงาวิปโยคและโชคร้าย

เราเดินมาไกลมากจากจุดเริ่ม

แปลบหัวใจดวงเดิมแสนเหน็ดหน่าย

เห็นแต่ความย่อยยับปนอับอาย

กับความล่มแหลกสลายของบ้านเมือง

บางทีการผ่านพ้นจึงค้นพบ

ภาพผู้คนยอมสยบราวสัตว์เชื่อง

ไม่ขัดขวาง ไม่ว้าวุ่น ไม่ขุ่นเคือง

นิ่งมันเสียทุกเรื่องเซื่องเซื่องไป

หยั่งรากลึกในอากาศเฝ้าวาดหวัง

คงสักครั้งรพิพรรณฉายวันใหม่

ระบายรุ่งรุ้งสวยช่วยอวยชัย

ขจัดภัยพ่ายแพ้แก่แผ่นดิน

การเดินทางกลางเถื่อนเหมือนไม่จบ

จึงพานพบเพียงคมลมบาดหิน

ไร้ความหมายไร้ค่าไร้ราคิน

ลมหายใจรวยรินเหมือนสิ้นแรง

บทกวี >> คือกรวดเม็ดหนึ่ง

กูก็แค่กรวดเม็ดหนึ่ง

ซึ่งปริแยกแตกจากภูผา

จองจำเนิ่นผ่านกาลเวลา

ปรารถนาใดใดไป่มี

วันหนึ่งฟ้าอับดาวก็กราวก้อง

กู่ร้องฝนฟ้าอึงมี่

เพิงผาพลันพ่ายพับปฐพี

ครืนกระชากซากธุลีเกรียวกรู

กึกก้องกัมปนาทกราดเกรี้ยว

น้ำเชี่ยวโซรมซัดสาดซู่

กรวดก้อนซอนซับรับรู้

กูกระอักเกินกล้ำลำเค็ญ

ถัดถั่งท่องนทีรี่ไหล

ไปตามกระแสสินธุ์เตลิดเต้น

เกลือกกลิ้งทบท่าวหนาวเย็น

เคืองเข็ญคับแค้นแน่นใน

กูคือผู้แพ้แน่หรือ

กูล้า..รามือใช่ไหม

หรือกร้าวหรือแกร่งเกินไป

จึงน้ำโลมไล้เกลากลึง

บทกวี >> รัฐธรรมนูญฉบับ..ตูเอง

มาตราหนึ่ง..ประเทศไทยมิใช่หนึ่ง

แต่จะต้องแบ่งครึ่งให้ถึงสอง

และต้องมีตัวกูเป็นผู้ครอง

ตีตราจองของใหม่ใหม่ได้คล่องมือ

มาตราสอง..ต้องมีประชาธิปไตย

ในเงื่อนไข..ยอมตามและห้ามหือ

พร้อมยอมทนสนตะพายคล้ายกระบือ

แลกกับซื่อคืออด..คดคือรวย

มาตราสาม..ห้ามมีตุลาการ

ที่ประจานคนจัญไรไม่เล่นด้วย

มาตราสี่..รัฐสภาต้องเฮงซวย

ยกมือช่วยรัฐบาลทุกกรณี

มาตราห้า...โทษอาญายังมีได้

แต่ต้องดูหน้าใครให้ถ้วนถี่

มาตราหก..การค้าต้องเสรี

แต่กูมีสิทธิควบมารวบเอา

มาตราเจ็ด...บุคคลมีเสรีภาพ

ที่จะงาบ...ที่จะเลว...ที่จะเผา

มาตราแปด...การศึกษาแต่วัยเยาว์

ต้องสอนให้โง่เขลาให้เชื่อฟัง

บทกวี >> ต้นกล้าประชาภิวัฒน์

                

เรามาไกลเกินกว่าหันหน้ากลับ

จึงควรยิ้มต้อนรับการเมืองใหม่

เพื่อเดินหน้าปฏิรูปประเทศไทย

สู่ธรรมาธิปไตยในโลกา

ผิดนักหรือที่จะถางทางกำหนด

เพื่อจัดวางอนาคตในวันหน้า

เพื่อการเมืองไม่ต้องชี้ที่ราคา

ไร้เบื้องหลังเบื้องหน้ามารวบรัด

พอกันทีอัปรีย์ไป จัญไรมา

พอกันทีกับหมูหมาสารพัดสัตว์

พอกันทีประชาธิปไตยแบบไล่ยัด

หยุดวิบัติแผ่นดินเสียบัดนี้

บทกวี >> คารวะนักสู้

คารวะนักสู้ผู้กล้าก้าว

ซึ่งปวดร้าวกับความจริงสิ่งที่เห็น

เมื่อสังคมวันนี้มีอันเป็น

เธอตอบแทนผู้ทุกข์เข็ญเหมือนเช่นเคย

กลางความวิปโยคโศกสมัย

ในหัวใจคนจริงยากนิ่งเฉย

ทุกเวลานาทีที่ผ่านเลย

ยิ่งเฉยเมยหนามเสนียดยิ่งเสียดแทง

กาลกิณีผีร้ายที่ร่ายร้อง

ขยับกรับขับทำนองเสียดแสยง

ปฎิกูลอวดกลิ่นกล้าท้าลมแรง

ยิ่งดาลเสียงสาปแช่งให้แผลงฤทธิ์

เมื่่อสาวเท้าก้าวหนึ่งหรือครึ่งก้าว

จะก้าวยาวก้าวสั้นนั่นเป็นสิทธิ์

แต่ที่หมายจักหดสั้นวันละนิด

และชีวิตย่อมสมฝันในบั้นปลาย

บทกวี >> สวัสดี คุณครู

สวัสดีคุณครูผู้สอนศิษย์ 

คารวะตั้งจิตอธิษฐาน  

เทิดฐานะคำว่า ครู..อาจารย์ 

ดุจสะพานปัญญาแห่งธาตรี 

ขอกราบครูผู้จุดเทียนการเขียนอ่าน 

มุ่งสืบสานวิทยาโดยหน้าที่ 

เป็นรอยบุญหนุนนำคุณความดี 

ตามวิถีที่มนุษย์ควรรุดไป 

เพราะชีวิตวุ่นว้างบนทางเปลี่ยว 

ช่างคดเคี้ยวโขดเขินเกินวิสัย 

จะฝันข้ามตามรักสู่หลักชัย 

โดยขาดไร้ผู้แผ้วถางนำทางตน 

ครูผู้เอื้ออาทรจึงสอนสั่ง 

เพียรต่อตั้งเฝ้าสังเกตให้เหตุผล 

ขับคุณค่าความงามความเป็นคน 

บนถนนสายเวลาอนาคต 

ละล่องลอยคล้อยเคลื่อนเดือนปีคล้อย 

เรือชีวิตแล่นลอยตามบาทบท 

ครูยังคงเป็นครูผู้งามงด 

ไม่ราลดหมายศิษย์นี้ดีกว่าเดิม 

บทกวี >> ทัณฑ์กามเทพ

จะก้าวเท้าก้าวหนึ่งหรือครึ่งก้าว จะก้าวยาวก้าวสั้นใช่ปัญหา สุดท้ายเมื่อพ้นผ่านกาลเวลา ย่อมสมดังเจตนาหรือปราชัย เมื่อมีหนึ่งมีสองต้องมีสาม ที่ติดตามตัวตนตั้งต้นใหม่ เดี๋ยววูบวับเดี๋ยวอับปางเดี๋ยวร้างไกล เดี๋ยวสดใสเดี๋ยวโฉดเขลาเดี๋ยวเศร้าซึม ใจเอยใจไยเจ้าจึงเขลานัก มาติดปลักเกลียวกวนอวลกระหึ่ม เผชิญคลื่นความเหงาอันเทาทึม กลางหมอกครึ้มอ้อยอิ่งชิงชวยชาย ดังวิหคปีกวิ่นบินผ่านฝน ฝ่าความมืดมัวมลอันเหน็ดหน่าย ไม่อาจกลับไม่อาจรู้อยู่หรือตาย รอเพียงพ่ายหรือพ้นจากโพยภัย รักไม่เคยปรานีที่จะรั้ง ครั้นหยุดยั้งกลับมิเกรงเร่งผลักไส ส่งไปที่เรือนหวังกำลังใจ พอเฉียดใกล้กลับทึ้งดึงกลับมา

บทกวี >> สื่อมารชน

เคยเป็นเช่นกระจกเงาทุกเช้าตรู่
ส่องสัญญาณการรับรู้ผู้คนเห็น
ฉายความทุกข์ปลุกสำนึกอันลึกเร้น
จนโดดเด่นได้ชื่อ ‘สื่อสาระ’

สร้างมติมหาชนบนหยาดหมึก
จารบรรทึกสรรพปัญญาวิสาสะ
เหมือนแสงทองส่องทางสร้างพันธะ
โดยสัจจะปกปักคคนางค์

จนคืนร้าว...
แล้วจันทร์แรมก็ลัดหาวอยู่ไม่ห่าง
ขับอุษาคอยเยือนให้เลื่อนราง
ปล่อยหมอกเมฆขุ่นคว้างเข้ารุมเมือง

บทกวี >> พลับพลึงธาร ~ รันทดบทสุดท้าย

ตะวันทอแพรแสดกลางแดดกล้า พยับพร่างมายาเริงฟ้าใส ลมพรูพัดสะบัดโบกโยกกิ่งไกว หมู่พฤกษ์ไพรเนืองนับเร่งจับจูง พลับพลึงธารบานเร้นลับกับสายน้ำ ขับลำนำบุษบากลางป่าสูง แก้วกาฮังสวยสล้างแข่งยางยูง บ้างพลัดฝูงรำฟ้อนริมหาดทราย หมู่กวางทรายร่ายรินมากินหญ้า พยัคฆาหลบเร้นเขม้นหมาย กระทิงโทนขวับเคี้ยวอยู่เดียวดาย แล้วภาพแห่งความตายก็ฉายมา ๒. เรือใบไม้ไหวสะท้านผ่านดงดิบ ยินเพียงเสียงกระซิบอันแปลบปร่า เราคือซาก..คือวิบัติ..พัฒนา จักเยือนคลองนาคาในเร็ววัน เรือใบไม้ถอนสะอื้นคืนสงัด กลางรกชัฏป่าเปลี่ยวเลี้ยวลดหลั่น เย็นน้ำใสไหลเริงเป็นเชิงชั้น ราวสวรรค์ในนิทานนานมาแล้ว

บทกวี >> เมืองคนดิบ

ใครบางคนอาจกำลังยืนหัวร่อ

แต่เรามีเหตุผลพอจะร่ำไห้

กับหลายสิ่งที่เห็นที่เป็นไป

ด้วยสมเพชประเทศไทยในยามนี้

เกิดวิบัติประหัตชาติถึงอาจล่ม

การโค่นล้มดำเนินเกินหลีกหนี

ภาพตำตาสารพัดสัตว์อัปรีย์

หมายราวีรัฐวอดมิเว้นวัน

เมื่อชั่ว..โง่..ดื้อ..บ้า..มากันครบ

โลกก็ถึงจุดจบทุกสิ่งสรรพ์

ราวชีวิตพลัดหลงถูกลงทัณฑ์

ตกนรกนิรันดร์ทั้งลืมตา

เหมือนกันหมด..มองทางไหนไร้ที่หวัง

โลกสูญพลังแห่งธรรมมานำหน้า

เกลื่อนโขยงโกงกันไปโกงกันมา

ปลุกระดมปัญญาแค่หายัด

บทกวี >> โลก..ชีวิต.. รัตติกาล

เป็นเพียงความรู้สึกอันลึกซึ้ง

ครุ่นคำนึงด้วยแรงปรารถนา

พริ้วผ่านห้วงทะเลแห่งเวลา

ไม่อาจราเริศร้างเหมือนอย่างเคย

เราหลงทางมาแต่ไหนเมื่อไหร่นี่

จึงวันนี้สะทกสะเทือนเกินเอื้อนเอ่ย

ดอกไม้หอมจรุงกลิ่นอันชินเชย

นิจจาเอ๋ยไยชืดหอมจืดจาง

ดอกโมกบานเกลื่อนกล่นบนต้นโมก

สลัดกลีบวิปโยคอยู่ไม่สร่าง

พรมขาวหม่นทอดนิ่งอยู่ริมทาง

สลายร่างบางเบาเหงาระยับ

กับราตรีว่างเปล่าชวนเศร้าหมอง

สัมผัสเพียงแสงทองของอัจกลับ

มาเฉิดฉายโลมลูบจนวูบวับ

ก่อนลาลับจับแจ้งแสงอรุณ

คว้าง..คว้าง ใบไม้ปลิว

ลอยละลิ่วหมุนคว้างกลางน้ำขุ่น

กระไออวลกระอักอุกเร่ซุกซุน

ละม้ายหุ่นร่อนเร่ชเลชล

บทกวี >> ขอสันติผลิบานตระการหล้า

ขอสันติผลิบานตระการหล้า

ขอเมตตากระอวลไอแผ่ไพศาล

ขอความรักแรเงาเคล้าดวงมาน

ขอสายธารแห่งน้ำใจไหลเรื่อยริน

ขอทุกข์ยากขวากหนามสยามรัฐ

เคียวสายลมพรมพัดวิบัติสิ้น

ขอไพร่ฟ้าหน้าหมองของแผ่นดิน

จงมีกินมีค่าประสาคน

ขอความต่างจะอย่่างไรเหมือนไม่ต่าง

ไม่ทิ้งขว้างขอบเขตของเหตุผล

ขอทุกข์เข็ญแค้นคาตำตาตน

อย่ามาเยือนแย้มให้ยลกันอีกเลย

ขอความดีคือความหวังคนทั้งโลก

รับสุขโศกโชคชตาอย่างผ่าเผย

ขอนิยามคำว่า “เพื่อน” เหมือนอย่างเคย

ยามเอื้อนเอ่ยอย่าหวานปากถากด้วยตา

ขอรอยยิ้มไมตรีจิตมิตรภาพ

กรุ่นกำซาบกลางทรวงแกมห่วงหา

ขอพลังพลุ่งโดยแรงแห่งศรัทธา

เพื่อพรุ่งนี้ที่ดีกว่าอย่าสั่นคลอน

ขอคนโลภรู้จักพอไม่ก่อโลภ

รู้จุนเจือเอื้อโอบเมืองผุกร่อน

ขอคลองธรรมมรรคาคืออาภรณ์

ผลประโยชน์ทับซ้อนขอห่างไกล

ขอได้ไหมแผ่นดินนี้หากมีรัก

ขอตระหนักพลัดดวงก็ร่วงได้

ขอดอกไม้ธรรมาธิปไตย

บานสะพรั่งกลางใจไทยทุกคน./

บทกวี >> เปลี่ยน

เปลี่ยนถูกให้เป็นผิด

เปลี่ยนยาพิษเป็นอาหาร

เปลี่ยนดีเป็นดิบด้าน

เปลี่ยนนรกานต์เป็นธรรมา

เปลียนธุลีให้มีศักดิ์

เปลี่ยนความรักเป็นคลั่งบ้า

เปลี่ยนชั่วเป็นวิชา

เปลี่ยนศรัทธาเป็นอาจม

เปลี่ยนแผ่นดินเป็นสินทรัพย์

เปลี่ยนสรรพสัตว์ให้ขื่นขม

เปลี่ยนยิ้มใสให้ตรอมตรม

เปลี่ยนโลกกลมเป็นโลกกิน

เปลี่ยนสะคราญเป็นโสโครก

เปลี่ยนโลกงามให้ทรามสิ้น

เปลี่ยนความหวังให้พังภินท์

เปลี่ยนร่มเย็นเป็นร้อนร้าว

ฤาถึงคราฟ้าเปลี่ยนสี

อเวจีจึงกล้ากร้าว

เด็ดดึงถึงดวงดาว

แสยะยิ้มเพลินฉิมพลี...ฯ